Używany Citroën Berlingo I - typowe awarie i problemy

Samochód był pierwszą tego typu konstrukcją łączącą cechy minivana oraz auta dostawczego i stworzył tym samym nowy segment, do którego później dołączyły takie modele, jak Renault Kangoo, Fiat Doblò czy Volkswagen Caddy. W 1999 roku koncern PSA, idąc w ślady Renault, wprowadził w swojej konstrukcji boczne przesuwane drzwi.

Trzy lata później samochód przeszedł facelifting. Co się zmieniło? Najwięcej różnic widać z przodu, gdzie przemodelowano reflektory, zderzak i atrapę chłodnicy. Odświeżono też jednostki napędowe i deskę rozdzielczą. Auto zostało wycofane z produkcji w 2010 roku. Fabryki wytwarzające Berlingo były rozproszone po całym świecie, jedna z nich znajdowała się nawet w polskiej Nysie.

• R4 1,1 (54-60 KM)
• R4 1,4 (73-75 KM)
• R4 1,6 (109 KM)
• R4 1,8 (90 KM)

Diesle:

• R4 1,6 HDI (75-90 KM)
• R4 1,9 D (68-71 KM)
• R4 2,0 HDI (90 KM)

Ofertę silnikową Citroëna Berlingo I pomimo mnogości wersji trzeba uznać raczej za ubogą. Przydałyby się jeszcze diesel i benzyniak, które generowałby 120-130 KM. Z drugiej strony w przypadku tego auta liczy się przede wszystkim praktyczność. Jeśli samochód ma służyć Wam do celów biznesowych lub częstych wypraw z rodziną, to musicie wybrać silnik, który nie zawiedzie Was w żadnej sytuacji.

Podstawowy motor 1,1 l, dostępny tylko w wersji dostawczej z zabudowaną przestrzenią ładunkową i tylko na niektórych rynkach, jest co prawda mało awaryjny, ale jego dynamika pozostawia wiele do życzenia. Nawet jeśli nie jeździcie szybko, będzie Wam przeszkadzał brak mocy. Jego jedyna zaleta to niewielkie zużycie paliwa na poziomie 7,5-8 l/100 km w korkach.

Jedną z najpopularniejszych jednostek benzynowych jest wersja o pojemności 1,4 l. Nie gwarantuje co prawda dynamiki rodem z aut sportowych, ale zapewnia nieco lepszą elastyczność niż silnik podstawowy. Jeżdżącym oszczędnie uda się spalić 8,5 l/100 km w mieście.

Ci, którzy bez opamiętania będą wciskać pedał gazu w podłogę, bez większych problemów osiągną nawet 10 l/100 km. Uwaga, niektóre sztuki miewają problemy z wypaloną uszczelką pod głowicą (dotyczy to też wersji 1,6 l)!

Najbardziej zrywne są oczywiście topowe odmiany 1,6 i 1,8 l, które palą tyle co wersja 1,4 l. Egzemplarzy z większym motorem nie ma na rynku zbyt wiele. Najlepszym wyborem będzie 109-konny silnik 1,6 l. Decydując się na jedną z tych jednostek napędowych, trzeba się liczyć z podwyższoną konsumpcją oleju silnikowego.

Oprócz benzyniaków w ofercie są trzy diesle: jeden nieco już przestarzały wolnossący i dwa nowoczesne z turbodoładowaniem oraz wtryskiem Common Rail. Wersja 1,9 D nie jest zbyt elastyczna, ale za to cechuje się ponadprzeciętną trwałością. Niestety zużywa średnio o około 2 l paliwa więcej (7-8 l/100 km w cyklu miejskim) niż nowocześniejszy silnik 1,6 HDI.

Lepsza dynamika i mniejsza konsumpcja paliwa okupione są awariami układu wtryskowego, zaworu EGR, turbosprężarki oraz koła pasowego. Problemy mogą pojawić się już po przejechaniu 100 000 km. Wersja 2,0 HDI wytrzyma znacznie dłużej, ale kiedy już zacznie się psuć, wydatki na naprawy będą bardzo zbliżone do tych w 1,6 HDI, czyli dość wysokie.

Automat? Możecie o nim zapomnieć. Konstrukcja zawieszenia również nie należy do szczególnie wymyślnych - w jego przedniej części są kolumny MacPhersona, a z tyłu typowa dla aut koncernu PSA belka skrętna. W testach zderzeniowych Euro NCAP przeprowadzonych w 2005 roku auto otrzymało całkiem przyzwoitą ocenę 4 gwiazdek.

Przed zakupem Berlingo warto zwrócić uwagę na silniki i skrzynię biegów pod kątem wycieków oleju. Koniecznie obejrzyjcie nadwozie - w autach z pierwszych lat produkcji może pojawić się już rdza. Trwałością nie grzeszą także przesuwane boczne drzwi, centralny zamek, silniczki wycieraczek, a także przełącznik kierunkowskazów.

Rozrusznik i alternator też działają zdecydowanie za krótko. Użytkownicy egzemplarzy po liftingu skarżą się na wadliwy moduł komfortu BSI, a także na niedomagania multipleksowej instalacji elektrycznej.

Kolejną zaletą tej konstrukcji są zaskakująco niskie koszty zakupu i eksploatacji (pod warunkiem że nie wybierzecie wysłużonego diesla z rodziny HDI). Zadbany egzemplarz nie powinien też wymagać częstych wizyt u mechanika. Narzekać można z kolei na mało dynamiczne silniki, ubogie wyposażenie sztuk z pierwszych lat produkcji i kiepską jakość plastików we wnętrzu. Design również nie jest mocna stroną francuskiego vana/dostawczaka.