Subaru w skórze Saaba i Lotus ze znaczkiem Kii - auta sprzedawane pod różnymi markami [cz.1]

Hillman Avenger to w Polsce samochód praktycznie nieznany, chociaż w latach 70. był naprawdę popularny. Głównie dlatego, że był sprzedawany od Wielkiej Brytanii, przez Argentynę, po Iran. Na różnych rynkach był dostępny pod innymi nazwami.

Hillman Avenger został zaprezentowany w 1970 r. W swoim czasie wyróżniał się nowoczesnym wyglądem. Był pierwszym brytyjskim autem z plastikową atrapą chłodnicy. Na początku lat 70. grill o szerokości 137 cm był największym masowo produkowanym komponentem z tworzywa sztucznego w europejskiej branży motoryzacyjnej.

Pojazd był dostępny początkowo jako 4-drzwiowy sedan. Później dołączyła do niego odmiana 2-drzwioa oraz 5-drzwiowe kombi. Produkująca Hillmana Rootes Group była własnością Chryslera. Amerykanie chcieli uczynić z Avengera tzw. samochód globalny.

W 1971 r. rozpoczęła się jego sprzedaż w USA pod nazwą Plymouth Cricket. Pomimo kryzysu paliwowego i rosnącego popytu na oszczędne, mniejsze auta, Cricket nie przyjął się w Stanach i po 2 latach zniknął z salonów.

Nieźle radził sobie jednak na innych rynkach. Auto poza Wielką Brytanią zmieniało nieco swój wygląd i dostawało silniki różnych producentów. W Europie Kontynentalnej był oferowany jako Sunbeam, Chrysler, a pod koniec żywota na przełomie lat 70. i 80. jako Talbot.

W RPA nosił znaczek Dodge'a. Pod tą marką trafił do sprzedaży w Brazylii, Urugwaju i Argentynie, ale nie jako Avengera, a 1500, 1800 i Polara. Dodatkowo w Argentynie był znany jako Volkswagen 1500, którego jednak nie można mylić z całkiem innym modelem o tej samej nazwie, nazywanym także Volkswagen Type 3.

Zaprezentowany w 1957 r. model A108 przyczynił się do tego, że marka Alpine stała się popularna. Oczywiście, jak na niszowego producenta. Samochód ten ewoluował później w słynne Alpine A110, które było jednym z najlepszych aut rajdowych w przełomu lat 60. i 70.

Licencję na produkcję A108 w Brazylii kupił Willys-Overland, który wytwarzał auto w latach 1962-1966. Zwało się  ono Willys Interlagos, było dostępne w nadwoziach cabrio, berlinetta oraz coupé i powstało w liczbie ok. 820 sztuk.

Pod koniec lat 70. Saab szykował się do zaprzestania produkcji leciwego modelu 96. Szwedzka firma potrzebowała kompaktowego auta, wiedząc, że nie wszystkich klientów będzie stać na większego Saaba 99.

Wytwórca miał problemy finansowe i uznał, że taniej będzie zbudować samochód wspólnie z innym producentem. Wybór padł na Lancię, która miała już gotową Deltę. W związku z tym, że Saab nie mógł już mieć wpływu na konstrukcję pojazdu, postanowił go chociaż dostosować do potrzeb skandynawskich.

Pojazd był sprzedawany jako Saab-Lancia 600 lub po prostu Saab 600. Był przeznaczony na rynki Szwecji i Norwegii, ale można było go dostać też w Finlandii, Danii i na Islandii. Saab poprawił ochronę antykorozyjną Delty, zamontował lepszy rozrusznik i poprawił ogrzewanie.

Saab 600 pojawił się w salonach w 1980 r., ale został wycofany już po 2 latach. Samochód bardzo szybko dorobił się złej opinii. Z egzemplarzy z lakierem metalizowanym odpadała farba. Auta bardzo szybko się przegrzewały, w dodatku przez wydajniejszy termostat, który miał poprawić ogrzewanie.

Właściciele Saaba przez lata szukali różnych sposobów na jak największe ograniczenie kosztów. Wspomniana Delta nie była jedynym autem, które zostało przerobione na potrzeby szwedzkiej marki. W podobnych zabiegach celował koncern General Motors, za którego panowania Saab stopniowo popadał w ruinę.

Jednym z najbardziej niezwykłych przykładów jest 9-2X. Samochód ma charakterystyczny przód Saaba, ale pod spodem jest to Subaru Impreza w wersji kombi. Auto było sprzedawane w Stanach Zjednoczonych w latach 2004-2006. Do napędu 9-2X służyły silniki typu bokser: 2,5 (165 KM) oraz 2,0 turbo (227 KM).

Sprzedawany w latach 1989-1995 Lotus M100 Elan był niewielkim roadsterem z napędem na przód. Pod maską auta pracował silnik Isuzu. Jednostka 1,6 turbo rozwijała moc 162 KM.

Po zakończeniu produkcji samochodu przez Lotusa, licencję na pojazd odkupiła Kia. Jeśli chodzi o wygląd, koreański wytwórca niewiele zmienił w porównaniu do brytyjskiego pierwowzoru. Kia Elan dostała nowe tylne lampy, a w środku zamontowano inny panel instrumentów, kierownicę i gałkę zmiany biegów.

Motor Isuzu został zastąpiony przez silnik Kii. Jednostka 1,8 osiągała ok. 150 KM.

Mazda 121 drugiej generacji była jednym z najbardziej oryginalnych aut miejskich pierwszej połowy lat 90. Samochód zwracał na siebie uwagę zaokrąglonym dachem, który w niektórych wersjach był wykonany z tkaniny i można go było zwijać. Nowa Mazda 121 na rynku europejskim pojawiła się w 1996 r.

Samochód nijak miał się do poprzednika. Był pospolitym hatchbackiem. Nic dziwnego. Tak naprawdę Mazda 121 była Fordem Fiestą IV z innym znaczkiem. Dla japońskiego producenta oznaczało to oszczędności. Nie musiał ani tworzyć pojazdu od podstaw, ani importować aut z rodzimego kraju. Fiesta i 121 były wspólnie budowane w Hiszpanii.

Również Fiesta V miała bliźniaka w postaci 121.

Alfa Romeo Nissan Autoveicoli była spółką powołaną do życia na początku lat 80., która miała wytwarzać wspólne modele marek (jak łatwo zgadnąć) Alfa Romeo i Nissan. Firmy chciały zbudować konkurenta dla Lancii Delty oraz Volkswagena Golfa.

Alfa chciała zaoszczędzić, Nissan zaś ominąć obowiązujące w niektórych europejskich krajach zakazy importu samochodów z Japonii. Tak powstała Alfa Romeo Arna (skrót od nazwy spółki), która została zaprezentowana w 1983 r. Na Starym Kontynencie kompakt występował jeszcze jako Nissan Cherry Europe, a w Kraju Kwitnącej Wiśni jako Nissan Pulsar Milano.

Arna była mocno spokrewniona z Nissanem Pulsarem N12. Miała jednak silniki, skrzynie biegów i przednie zawieszenie ze swojej poprzedniczki, czyli Alfasud. Wkrótce po przejęciu Alfy przez Fiata (co nastąpiło w 1986 r.) produkcja Arny została wstrzymana. Sprzedawała się słabo i była uznawana po prostu za kiepski samochód.

Niektórzy z Was pewnie znają model Pontiac LeMans. Sporo egzemplarzy tego kompaktu zostało sprowadzonych do Polski w latach 90. Trudno nie zauważyć, że jest to tak naprawdę Opel Kadett E.

Sprawa nie jest jednak tak prosta, jak się wydaje. Pontiac nie był bowiem bezpośrednim odpowiednikiem niemieckiego pojazdu, a Daewoo LeMans. Był wytwarzany w Korei Południowej.

Opel Kadett E był znany również pod nazwami Passport Optima, Asüna (GT i SE) i Daewoo Fantasy, Pointer oraz Racer. Stał się także bazą dla Nexii.

Pozostańmy przy Oplu. Samochód, który widzicie na zdjęciu to wbrew pozorom nie Omega B, a Cadillac Catera. Auto miało inną atrapę chłodnicy, zmienione tylne lampy i miększe zawieszenie. Było produkowane w Rüsselsheim.

Do napędu Catery służył silnik 3,0 V6, który współpracował z 4-stopniową skrzynią automatyczną. Cadillac w latach 1997-2001 sprzedał niecałych 100 000 egzemplarzy sedana. Później zastąpił go modelem CTS.

Opel Omega B był też m.in. bazą dla Holdena Commodore.

Mała terenówka Geo Tracker pierwszej generacji,  produkowana przez prawie całe lata 90., również nie powinna być obca polskim fanom motoryzacji. Samochód nosił też znaczki takich marek, jak Chevrolet, GMC, Asüna i Pontiac. Był produkowany w Kanadzie przez Canadian Automotive Manufacturing (CAMI), spółkę joint-venture utworzoną przez General Motors i Suzuki.

Tracker to nic innego, jak Suzuki Vitara lub, jak kto woli, Escudo. Także druga generacja pojazdu była przebrandowaną Vitarą.