Hyundai Veloster Turbo 1,6 T‑GDI - test

Z każdym rokiem Europejczycy coraz bardziej przekonują się do produktów koncernu Hyundai Kia Automotive Group. Rozsądny stosunek jakości do ceny sprawia, że klienci ze Starego Kontynentu coraz częściej decydują się na funkcjonalnego i niedrogiego w utrzymaniu koreańczyka. Sprawa wygląda zupełnie inaczej w przypadku samochodów sportowych i usportowionych. Hyundai Veloster, będący niezwykle oryginalnym i ciekawym samochodem, w Polsce praktycznie się nie sprzedaje, jeszcze gorzej więc rysuje się przyszłość jego usportowionej odmiany. Czym Veloster Turbo mógłby przekonać do siebie klientów?

Określenie "czterodrzwiowy hatchback" jeszcze do niedawna wydawało się bez sensu, do momentu premiery niezwykle oryginalnego projektu z Namyang. Dynamiczna sylwetka Velostera z wieloma ciekawymi detalami przykuwa wzrok nie tylko niesymetrycznym rozmieszczeniem drzwi w rozkładzie 2+1+1. Niespokojne kreski burzące ład nadwozia w okolicach zderzaków czy reflektorów sprawiają, że samochód wręcz bije po oczach, a bryła lekko przygarbionego hatchbacka z długą, przeszkloną pokrywą bagażnika i wąską linią okien prezentuje się futurystycznie.

Jeśli dodać do tego rzadko spotykany matowy lakier o srebrzystym odcieniu i 18-calowe obręcze z chromowanym czołem, robi się naprawdę ciekawie. Veloster Turbo wygląda tak, że wywołuje zainteresowanie wszędzie, gdzie tylko się pojawi. Przechodnie odwracają głowy, a inni kierowcy przyklejają nos do szyby, żeby dokładniej się mu przyjrzeć. Elementem przykuwającym uwagę jest rewelacyjnie wystylizowany układ wydechowy z dwiema centralnie wyprowadzonymi końcówkami, otulonymi imitacją dyfuzora. Niestety, jego brzmienie rozczarowuje. Dźwięk przypomina najzwyklejszego czterocylindrowca, jakich pełno na ulicach. Dla osób, które szukają sportowych wrażeń, to z pewnością wada.

Futurystyczna linia Velostera o nietypowym rozkładzie drzwi ma go pozycjonować jako usportowionego hatchbacka, którego eksploatacja nie uprzykrza codziennego użytkowania. W przedniej części kabiny przestrzeni jest pod dostatkiem, a zakres regulacji fotela i kierownicy pozwoli znaleźć wygodną pozycję kierowcom wszystkich rozmiarów. Dzięki temu, że po lewej stronie nie ma tylnych drzwi, przednia furtka została odpowiednio wydłużona, żeby kierowca mógł wygodniej zajmować miejsce w siedzisku. Jednocześnie nadaje to autu bardziej sportowy wygląd. Po stronie chodnika postawiono na funkcjonalność i dodatkowy otwór wejściowy, co bezwzględnie przydaje się w przypadku przewożenia pasażerów czy bagaży. Miejsca z tyłu zarówno na głowę, jak i nogi wystarczy jednak tylko niższym osobom, które i tak dość mocno przysłonią tylną szybę. Szerokie słupki C, które potęgują masywność sylwetki, również nie pomagają przy manewrowaniu na wstecznym.

Wnętrze nietypowego Hyundaia mocno nawiązuje do pozostałych aut z oferty. Futurystyczny design eksponujący ekran multimediów i panel nawiewów z dużym pokrętłem zbiega się tutaj do nietypowo umiejscowionego przycisku rozruchu silnika. Deska rozdzielcza zbudowana jest warstwowo, a im wyżej, tym lepsze materiały zastosowano do wykończenia. Ogół materiałów prezentuje się całkiem nieźle, poza tym zdecydowano się na kilka ciekawych dodatków, takich jak nakrapiana podsufitka czy aluminiowe nakładki na pedały. Zegary i układ kierownicy zostały żywcem przeszczepione z najpopularniejszych modeli, tak samo jak pomysł na bardzo przydatną i funkcjonalną półkę za lewarkiem zmiany biegów.

Duża pochwała należy się za przednie fotele, które są wygodne, dość dobrze podpierają ciało, a jednocześnie swoim wyprofilowaniem nie przeszkadzają w codziennej eksploatacji.

Kompromis między autem usportowionym a mającym sprawdzać się na co dzień widać również między innymi w nastawach zawieszenia Velostera Turbo. Jeśli rozpatrywać to auto jako hot hatcha, koła prowadzone są bardzo miękko, jeśli zaś przypiąć mu łatkę zwykłego reprezentanta segmentu C, jest tylko odrobinę sztywniej, a czasami auto lubi nawet delikatnie zanurkować przy hamowaniu lub przysiąść po mocniejszym wciśnięciu pedału gazu. Co ciekawe, Veloster Turbo przy swoim komfortowym zawieszeniu, które zostało nieco zmodyfikowane względem normalnej wersji silnikowej 1,6 GDI, całkiem nieźle trzyma się drogi. Z pewnością byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie przeciętnie spisujące zimowe opony indonezyjskiej firmy Achilles, które w jesiennych warunkach miały problem z przeniesieniem 186 KM z ośki na nawierzchnię.

Dodatkowe 46 KM mocy względem dotychczas dostępnej odmiany nie zrobiło z Velostera rakiety. Jego osiągi są po prostu zadowalające – i nic więcej. Silnik jest natomiast naprawdę przyjemny podczas codziennej eksploatacji. Auto bardzo ładnie się zbiera od 2500 obr./min, przy czym od 4000 obr./min pokazuje pazur i odrobinę lepiej brzmi. T-GDI szybko wchodzi na obroty, długo broni się przed zadyszką, a zmiana biegów to czysta przyjemność. Krótki lewarek o niezbyt długim skoku pewnie zagnieżdża kolejne biegi, które same w sobie czasem wydają się nieco za długie. To kolejny ukłon w stronę komfortu codziennego użytkowania. Również układ kierowniczy, który został zmodyfikowany w tej wersji, pozwala pewnie zadawać tor jazdy i zbierać informacje o zachowaniu osi skrętnej.

Po kilkudniowej przygodzie z modelem Veloster Turbo trudno powiedzieć, czy seria kompromisów zaserwowana przez Hyundaia wynika z braku doświadczenia w segmencie usportowionych hatchbacków, czy też rzeczywiście ma to być po prostu nieco szybszy samochód do jazdy na co dzień, który pod żadnym względem nie będzie zamęczał swojego właściciela. Jeśli miałbym wybierać, obstawiałbym tę drugą opcję, bo na przykładzie Genesisa Coupé Hyundai już raz pokazał, że auto sportowe zrobić umie.

Świetny wygląd

Całkiem niezła dynamika

Dużo kompromisów dla jazdy na co dzień

Dużo kompromisów dla auta usportowionego