Ze stuntem za pan brat - wywiad z Ewą Pieniakowską

Taka ze mnie niespokojna dusza. Moje ciało rozpiera energia, a w głowie ciągle kłębią się nowe pomysły. Zwyczajnie nie mogę usiedzieć w miejscu. Kocham aktywność ponad wszystko. Często nawet na odpoczynek szkoda mi czasu. Wiele czynników miało i nadal ma wpływ na to, jaka jestem, co robię, jakich wyborów nieustannie dokonuję. Kocham ludzi z pasją i uwielbiam to, jaką moc mają pasje, jak potrafią kreować ludzi. Teraz wiem, jaki to skarb. Jak dzięki pasjom można patrzeć na świat, na innych ludzi, na życie.

Moja rodzina, przyjaciele i bliscy to największy skarb, jaki mam. Moja wspaniała mama nigdy niczego mi nie narzucała. Zawsze dawała rady, zawsze chciała dla mnie jak najlepiej, ale nigdy nie mówiła, co mam robić, co powinnam, a czego nie. Nigdy mnie nie krytykowała. To dzięki niej jestem, jaka jestem i czuję się spełniona. Miałam to szczęście, że dorastałam w rodzinnym ognisku. Mogłam krzątać się po szopach moich wujków, obserwować, jak przy czymś majstrują, coś ulepszają czy realizują swoje pomysły zupełnie od podstaw. Przy tym wszystkim byłam blisko przyrody. Kocham wieś, wolną od zgiełku, gdzie jestem blisko zwierząt, lasów. Tam czas płynie zupełnie inaczej. Jeden z moich wujków i kuzyn uprawiali stunt rowerowy, a z czasem przesiedli się na motocykle. Wtedy wiedziałam, że jeśli kiedyś zrealizuje swoje marzenie o posiadaniu motocykla, to będzie to maszyna przeznaczona do stuntu. Tak też się stało.

Kiedy etap kupna motocykla miałam już za sobą, nadszedł czas na reanimację nabytej jednak powypadkowej maszyny, następnie na jej przeróbki pod stunt. Każdy z tych procesów pochłaniał czas, nadzieję, wymagał uzbrojenia się w cierpliwość, pożerał każdy grosz, bez gwarancji powodzenia. W tym czasie n