Alfa Romeo 8C 2300/8C 2600 Monza (1931) (część 2) [historia motorsportu]

W poprzednim odcinku pisałem o budowie i karierze Alfy Romeo 8C 2300. Szczególnie wersje Monza i Le Mans zapisały się w historii przedwojennego motorsportu. W dzisiejszej części reszta historii tego genialnego wozu wraz z jego odmianą rozwojową - 8C 2600 Monza.

Olgierd Lachowski

12.09.2012 | aktual.: 13.10.2022 14:00

Zalogowani mogą więcej

Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika

W 1933 roku zespół fabryczny Alfa Romeo dysponował już tylko modelem Tipo B Monoposto P3. Znacznie lepiej odpowiadał on wymogom regulaminu wyścigowego Formuły Libre. Formuła Libre, jak sama nazwa wskazuje, była formułą otwartą, w której dokonano podziału na kilka klas. Doprowadziło to do wyścigu zbrojeń, czego „finałem” w późniejszych latach były ekstremalnie szybkie i równie niebezpieczne Auto Uniony i Mercedesy.

Żeby być konkurencyjną w 1933 roku, Alfa Romeo wystawiła właśnie P3. Tymczasem model 8C 2300 otrzymali prywatni kierowcy. Tymi wozami dysponował też zespół Scuderia Ferrari. Enzo Ferrari chciał jeszcze trochę pokorzystać z tych bolidów, więc zlecił ich przebudowę. Modyfikacja polegała na zwiększeniu średnicy cylindra o 3 mm, co przekładało się na wzrost objętości skokowej do 2557 cm[sup]3[/sup]. Dzięki temu wzrosła moc maksymalna silnika do około 200 KM.

Mechanikom Enzo Ferrariego udało się także znacznie odchudzić swoje maszyny – ich waga zmalała z równej tony do 920 kg.

WYŚCIGI

Mille Miglia

W Mille Miglia pojawił się oczywiście zespół Scuderia Ferrari, ale nie dysponował jeszcze nowszą i ulepszoną odmianą 8C 2600. Ferrari wystawiło aż sześć samochodów z czego wszystkie cztery 8C 2300 miały nadwozia zbudowane przez Zagato (wersja Spider Zagato). Ekipa fabryczna postawiła na pięć sztuk zwykłego 8C 2300 i jedną Monzę. Najlepsza załoga startowała dla Scuderia Ferrari. W jej skład wchodzili Nuvolari i Compagnoni.

Co prawda na starcie zameldował się jeden Mercedes-Benz SSK (kilka lat wcześniej używany przez Caracciolę), nie należał on do drużyny fabrycznej, a do dwóch brytyjskich prywatnych kierowców. Auto nie miało szans z licznymi Alfami i ostatecznie dotarło do mety dopiero na 24. miejscu.

Pierwsze skrzypce grali Nuvolari i Compagnoni, którzy „rozjechali” konkurencję. W ogóle cały wyścig zakończył się sukcesem Włochów – pierwsze osiem miejsc zajęły Alfy 8C 2300, a kolejne dwa mniejsze 6C 1750 GS.

Targa Florio

W związku z tym, że planowane na 19 marca, bardzo popularne wśród włoskich kierowców, GP Trypolisu, przeniesiono na 7 maja, Targa Florio została przesunięta na koniec maja. Zrobiono tak, dlatego że przetransportowanie Morzem Śródziemnym całej wyścigowej kawalkady w ciągu tygodnia było niemożliwe.

Choć wersja 2600 z nadwoziem Monza debiutowała w GP Tunezji, gdzie zresztą wygrała za sprawą Nuvolariego, to prawdziwy chrzest bojowy przeszła w Targa Florio. Na starcie stanęło tylko 14 samochodów, wśród których były trzy bolidy Scuderia Ferrari, z czego jeden to nowe 8C 2600 Monza.

Początkowo wyścig miał być podzielony w ten sposób, że profesjonaliści mieli przejechać siedem okrążeń, kierowcy 1. kategorii pięć kółek, a amatorzy trzy rundy. Potem zmieniono plan i wszyscy ścigali się na tym samym dystansie – 7 okrążeń.

Ponieważ zabrakło Nuvolariego, bitym faworytem było Borzacchini, który otrzymał od Ferrariego ulepszoną Monzę. Po trzech okrążeniach prowadził właśnie Borzacchini i choć jego przewaga nie była duża, bo wynosiła tylko 2 minuty nad Brivio jadącym Alfą Romeo 8C 2300 Monza (również Scuderia Ferrari), wszystkim zdawało się, że kierowcy w nowszym i mocniejszym samochodzie nikt nie powstrzyma.

Tymczasem jak zawsze zaskakująca Targa Florio, zaskoczyła i lidera. Na czwartym okrążeniu Borzacchini miał pecha i przebił oponę. Wymiana koła kosztowała go 11 minut. Włoch rzucił się w pogoń za Brivio, ale popełnił błąd i rozbił swoją maszynę. Z wielkim trudem udało mu się dotrzeć do boksów, ale uszkodzone zawieszenie nie pozwoliło na dalszą jazdę.

Po czterech okrążeniach prowadził Brivio z minutową przewagą nad innym kierowcą Alfy 8C 2300 Monza – Pietro Ghersim. Tak nikła różnica między oboma kierowcami w Targa Florio oznaczała dla 50 000 widzów szanse na duże emocje. Tych jednak nie było, ponieważ na piątej rundzie w aucie Ghersiego doszło do wycieku płynu chłodzącego i musiał on zrezygnować z walki.

Borzacchini wygrał wyścig z 20-minutową przewagą nad Balestrero. Pierwsze i trzecie miejsce zajęły Alfy 8C 2300 w wersji Monza, a drugie oraz czwarte i piąte wozy z karoseriami Zagato.

Samochodowe Mistrzostwa Europy

Wyścigiem otwierającym sezon w 1933 było GP Monako. W tych zawodach Ferrari wystawiło dwie Alfy 8C 2600 Monza. Za kierownicą jednej z nich zasiadł Nuvolari, a drugiej – Borzacchini. Pierwsze skrzypce grał ten drugi kierowca oraz Achille Varzi jadący Bugatti Type 51. Zawodnik francuskiej firmy ostatecznie wygrał z przewagą 2 minut nad Borzacchinim. Z kolei Nuvolari został zdyskwalifikowany za pomoc z zewnątrz.

Z okolic Morza Śródziemnego kierowcy przenieśli się pod Paryż, by ścigać się w GP Francji. Wśród licznej obsady wyścigu najwięcej było Bugatti Type 51 oraz Alf Romeo 8C 2300. Borzacchini oraz Nuvolari zasiedli oczywiście za sterami wersji 2600 Monza. Do faworytów zaliczani byli też Varzi (Bugatti) i Chiron (Alfa Romeo).

Tymczasem wygrał Giuseppe Campari w Maserati 8C-3000. Za nim uplasowało się pięciu zawodników jadących Alfami, ale żaden z nich nie prowadził wozu fabrycznego. Wyścigu nie ukończyło też żadne Bugatti.

Do Belgii na wyścig narodowy pojechało 12 kierowców. W stawce były trzy Alfy 2600, przy czym jedna należała do prywatnego kierowcy Raymonda Sommera.

Z powodu uszkodzenia mechanizmu różnicowego szybko odpadł Chiron, niedługo potem z trasy wyleciał Borzacchini, w związku z czym w walce liczyli się tylko Varzi i Nuvolari. Ten drugi, choć nadal reprezentował Ferrari wystartował w Maserati i tym właśnie wozem wygrał. Najlepsza Monza zajęła dopiero 5. miejsce.

W Grand Prix Włoch Alfę Romeo reprezentowało przede wszystkim pięć maszyn zespołu Scuderia Ferrari. Tym razem najlepsi kierowcy Ferrari (Chiron, Fagioli i Campari) dostali model B/P3, zaś Siena i Brivio kierowali 8C 2600 Monza. Z kolei Nuvolari przeszedł do fabrycznej ekipy Maserati.

Na mecie najszybszym zawodnikiem okazał się Fagioli, który pokonał oba Maserati. Dopiero na czwartym miejscu dotarła Monza i nie był to wóz fabryczny, a 2,3-litrowe auto należące do Marcela Leohouxa.

W ostatniej eliminacji mistrzostw – Wielkiej Nagrodzie Hiszpanii – znowu najlepsza okazała się Alfa B/P3. Wygrał Chiron, a za nim dojechał Fagioli (też w B/P3). Coraz słabiej wyglądały Monze, które przegrywały z Bugatti Type 51 i 59 oraz Maserati.

Warto wspomnieć, że w latach 1933-1934 nie przyznawano tytułu Mistrza Europy w Wyścigach Samochodowych.

Sezony 1934-1937

W roku 1934 w Samochodowych Mistrzostwach Europy Ferrari wystawiało znacznie nowocześniejsze Alfy Romeo B/P3, jednak jeszcze w Mille Miglia i Targa Florio pojawiły się 8C 2300 i 8C 2600. Co więcej, w Mille Miglia Alfa Romeo 8C 2600 Monza zgarnęła wszystko zajmując pierwsze cztery miejsca. Z kolei na Sycylii za sprawą Ferdinando Barbieriego Monza uplasowała się na drugim miejscu, a wygrał Varzi w 2,9-litrowym (poprawionym) B/P3.

Od 1934 roku Monza nie pojawiała się w serii Grand Prix jeszcze z innego powodu. Zmieniły się przepisy techniczne i Mistrzostwa Europy przeszły z Formuły Libre do Formuły 750 kg. Te 750 kg było maksymalną wagą samochodu, który mógł startować w GP i Alfa Romeo 8C 2300 oraz 8C 2600 nie łapały się w ów limit.

Auto było jednak tak udane, że jeszcze przez kilka lat pojawiało się w dwóch ważnych włoskich wyścigach – Mille Miglia i Targa Florio. Co prawda już tam nie wygrało, ale często plasowało się na wysokich miejscach.

PODSUMOWANIE

Wszyscy eksperci uważają, że najwspanialszym wyścigowym samochodem w historii było Bugatti Type 35, które zdominowało na dobrych kilka lat wyścigi płaskie i górskie. Alfa Romeo 8C 2300/8C 2600 jest plasowane tuż za Bugatti. Włoska maszyna, od której zaczynał na dobre swoją wielką przygodę z wyścigami i samochodami sportowymi wielki Enzo Ferrari, wygrała niezliczoną liczbę wyścigów, wśród których są Mille Miglia, Targa Florio, Le Mans oraz mnóstwo zawodów Grand Prix, w tym wyścigów zaliczanych do Samochodowych Mistrzostw Europy. To dzięki modelowi 8C 2300 Ferdinando Minoia zdobył tytuł Mistrza Europy. W 2010 jeden z egzemplarzy Alfy Romeo 8C 2300 Monza na aukcji w Pebble Beach sprzedano za 6 710 000 dolarów.

Alfa 8C 2300/8C 2600 została zastąpiona przez kolejną rewelacyjną maszynę – Tipo B P3 Monoposto, która przez kolejne kilka lat wygrywała seryjnie wyścigi Grand Prix. Ale to już inna historia…

Część zdjęć dzięki uprzejmości ultimatecarpage.com

Lista innych samochodów wyścigowych i rajdowych opisywanych na łamach Autokultu znajduje się poniżej.

Inne samochody:

Alfa Romeo 8C 2300/8C 2600 Monza (część 1) [180-200 KM, 200-225 km/h]

Aston Martin AMR-One [ok. 540 KM, 301 km/h]

Aston Martin V12 Vantage GT3 [600 KM]

Audi quattro

Audi R8 [520-625 KM, 310-337 km/h]

Audi R8 LMS Ultra [570 KM]

Audi R18 e-tron quattro [ponad 713 KM]

Audi R18 TDI [ok. 600 KM, 335 km/h]

Audi R18 Ultra [ponad 510 KM]