Zielona moc – Walkinshaw GTS E2 Supercar (2010)

Australia to niezwykły kontynent. Kangury, misie Koala na haju, bumerangi, pociągi drogowe i… 650-konne Holdeny przygotowywane przez firmę Toma Walkinshawa. Dziś o najmocniejszym australijskim sedanie stuningowanym przez założyciela legendarnej firmy TWR.

Olgierd Lachowski

27.05.2011 | aktual.: 07.10.2022 17:49

Zalogowani mogą więcej

Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika

Podobnie jak cały kraj, motoryzacja Australii też jest nietypowa. Z jednej strony - podobna do amerykańskiej, ponieważ Australijczycy lubią duże samochody, z drugiej - przypomina nieco Wyspy Brytyjskie z racji kierownicy po „niewłaściwej” stronie.

Trochę szkoda, że w Polsce nie są dostępne produkowane w Australii samochody osobowe, bo byłyby na pewno ciekawą alternatywą dla Mercedesów, BMW i Audi. Nawet jeśli jakościowo Holdeny odstają od niemieckich samochodów, to ich niewygórowana cena [(od ok. 100 tys. zł w Australii[sup]1)[/sup]), wszystkie ceny poniżej podane są w dolarach australijskich] za 5 metrów nadwozia i silnik V8 jest całkiem atrakcyjna.

Jednostka napędowa wprawdzie nie dorównuje nowoczesnością silnikom Ferrari, ale zdaniem niektórych ma poważny atut – taki sam silnik jest montowany na przykład w Chevroletach Camaro i Corvette. Właśnie taki motor znalazł się pod maską przedstawianego dziś wozu.

Bazą do tuningu jest HSV GTS, czyli już fabrycznie stuningowany Holden Commodore sprzedawany pod marką HSV. W wielkiej komorze silnikowej znalazła się jednostka napędowa o wszystko mówiącym kodzie LS3. Dla tych, którzy nie kojarzą, spieszę z wyjaśnieniem, że LS3 to 6,2-litrowa V8 bez doładowania.

Trochę archaiczna budowa układu rozrządu (wałek rozrządu w kadłubie silnika i tylko dwa zawory na cylinder) zupełnie nie przeszkadza w uzyskiwaniu słusznej mocy wynoszącej 325 kW. Tak, tak - 325 kW. Jeśli przeliczymy to na częściej używaną w Polsce jednostkę mocy, to wyjdzie 442 KM, czyli wcale niemało.

Ta spora moc musi rozruszać niezbyt ciężki samochód, który według norm australijskich waży 1765 kg (wg norm UE byłoby to około 1850 kg). Tyle samochód seryjny, ale sedan Walkinshawa jest trochę cięższy… ale za to dużo mocniejszy od serii.

GTS-owi „przytyło się” ok. 100 kg. Przypuszczam, że jest to za sprawą bardziej luksusowego wyposażenia auta, na które składają się między innymi skórzana tapicerka czy znakomity system nagłośnieniowy o mocy 600 W firmy Rockford Fosgate. Parę kilogramów przybyło też w wyniku zainstalowania kompresora WP 190 (Eaton).

W połączeniu z „zimnym” systemem dolotu powietrza oraz sportowym układem wydechowym (7,5-centymetrowe rury wylotowe) sprężarka mechaniczna potrafi wykrzesać z silnika aż 650 KM(!) mocy. Maksymalna ilość koni mechanicznych dostępna jest przy 6000 obr./min. Jeszcze bardziej GTS imponuje momentem obrotowym, który wynosi 803 Nm przy 4300 obr./min.

Wysoka moc ma swoje odbicie w osiągach. Ważący 1850 kg (norma australijska) Walkinshaw przyspiesza w 4,25 s do 100 km/h. To wynik sporo lepszy niż w przypadku ponad 400-konnego sportowego Porsche 911 Carrera GTS (4,60 s). Ćwierć mili HSV po tuningu pokonuje po zaledwie 12,48 s. Tuner nie podał prędkości maksymalnej, ale myślę, że auto byłoby w stanie osiągnąć około 300 km/h.

W uzyskaniu dobrego czasu w sprintach pomaga 6-biegowa, manualna skrzynia przekładniowa. Dla leniwych dostępna jest też skrzynia automatyczna. Napęd przekazywany jest tylko na tylne koła.

Modyfikacje silnika są w zasadzie jedynymi ulepszeniami mechanicznymi wprowadzonymi przez Walkinshawa. Pozostało fabryczne zawieszenie (na życzenie obniżane o 10 mm), jak również seryjny układ hamulcowy, który najwyraźniej jest wystarczająco wydajny.

Za kołami pracują 365-milimetrowe tarcze wentylowane (przód) i 350-milimetrowe (tył). Przednie zatrzymywane są 6-tłoczkowymi zaciskami, a tylne 4-tłoczkowymi. Osoby wymagające mogą już u producenta (HSV) zażyczyć sobie 380-milimetrowych tarcz hamulcowych z przodu.

Wizualnie sedan z Australii zmienił się w minimalnym stopniu. Walkinshaw zmienił seryjne felgi na własne (również 20-calowe), ale chętni mogą nabyć koła 21-calowe. Obecnie zamontowane są opony mają rozmiar 245/35 R 20 z przodu i 275/30 R 20 z tyłu.

Ciemnozielona barwa nadwozia to fabryczny metalizowany lakier Poison Ivy.

Niewielkie modyfikacje w samym nadwoziu to kompozytowe oprawki lusterek, listwa na pokrywie bagażnika z tego samego materiału oraz podwójne końcówki rur wylotowych. Listewka na klapie bagażnika to dobre rozwiązanie. Nie wygląda tak nachalnie jak instalowany w fabryce spojler.

W kabinie wymieniono seryjną skórzaną tapicerkę na skórę lepszej jakości (czyli droższą) i dodano kilka logotypów tunera (które m.in. wyszyto na fotelach).

Co interesujące, podczas testu dziennikarze przeprowadzili pomiar zużycia paliwa i okazało się, że auto zużywa go mniej o 0,5 l (13,4 l) na 100 km niż wóz seryjny.

Na koniec pytanie ile to wszystko kosztuje. Za dokonanie wszystkich modyfikacji Walkinshaw Performance żąda 49 920 dolarów. Jeśli dodać koszt zakupu samochodu do tuningu, to razem otrzyma się 131 210 dolarów.

E2 Supercar oficjalnie dostępny jest tylko w Australii, ale ewentualnie można go też nabyć w Wielkiej Brytanii w ramach indywidualnego importu. Pozostaje problem z kierownicą po prawej stronie…