Nissan Micra 1,2 Tekna - test

Nissan nie zapędził się w swoich modyfikacjach i nie stworzył parodii samochodu, o co niestety łatwo, kiedy chce się unowocześnić wygląd auta mającego już kilka lat. Reflektory przednie mają dosyć nieregularny, pofalowany kształt, ale to jedyna ekstrawagancja w Micrze. I tyle wystarczyło, by nadać temu nadwoziu trochę świeżości.

Jedno, czego się nie zmieni przy liftingu, to wymiary auta. Pod tym względem Micra wyróżnia się z całego segmentu B. Jest bowiem jednym z najmniejszych aut. Rozstaw osi wynosi 2450 i jest mniejszy od analogicznego wymiaru w Fieście o 39 mm, w Clio o 148 mm, a w Polo o 46 mm. Wnętrze nie jest co prawda szczególnie ciasne, ale bez dwóch zdań konkurencja ma w tej kwestii więcej do zaoferowania.

Są jednak korzyści z rozmiarów nieco mniejszych niż u innych w danym segmencie. Jest to na przykład znakomita zwrotność, nieoceniona w mieście, czyli naturalnym środowisku takich aut. Średnica zawracania w Micrze wynosi zaledwie 9 m. To wynik lepszy niż w przypadku Škody Citigo czy Hyundaia i10, czyli samochodów z segmentu A. Tego nie jest w stanie przebić żaden konkurent z segmentu B.

Wnętrze Micry nie rozpieszcza wykonaniem. Wszystko jest solidne i dobrze spasowane, ale użyte tworzywa mają przeciętną jakość. Z drugiej strony trudno w tym segmencie oczekiwać skóry i wysokiej klasy miękkich plastików.

Dużo więcej uwagi Nissan poświęcił ergonomii, dzięki czemu obsługa instrumentów pokładowych jest bardzo prosta. Przyciski są opisane klarownie i znajdują się tam, gdzie szuka się ich w pierwszej kolejności. Szczególnie przypadł mi do gustu panel klimatyzacji. Przyciski są duże, a ekran znajdujący się pośrodku zawiera wszystkie potrzebne informacje i wyświetla je w prosty sposób.

Również obsługa dotykowego ekranu jest intuicyjna. Menu nie ma wodotrysków w postaci spektakularnych animacji. Zamiast tego jest prostota, która sprawia, że do obsługi menu nie trzeba się przyzwyczajać i niczego nie trzeba szukać. Każda funkcja jest jasno opisana i znajduje się w oczywistym miejscu.

Bagażnik nie zachwyca pojemnością. Jest co prawda dosyć ustawny, ale 265 l to wynik ledwo kilka litrów lepszy od liderów mniejszego segmentu A.

Nissan Micra zaskakuje frajdą z jazdy. Nie mylcie tego z osiągami, bo te są przeciętne. Mam na myśli czyste wrażenia, jakie niektóre samochody są w stanie dać, chociaż nikt się tego po nich nie spodziewa. Dobra zwrotność i krótki rozstaw osi skutkują w miejskim aucie zwinnością, której nie będzie mieć żaden większy pojazd. W Micrze to sprawność, z jaką można się przemieszczać, jest tym niemożliwym do opisania liczbami pierwiastkiem, który dla niektórych może być bardziej istotny niż surowe cyferki.

Micra może się też spodobać kierowcom, którzy cenią sobie prostotę starej szkoły budowania samochodów. Nie wszyscy są miłośnikami rozdmuchanych, doładowanych jednostek. Micra ma pod maską wolnossący silnik 1,2, rozwijający 80 KM. Do takiego auta nie trzeba więcej.

Oczywiście, silniki turbodoładowane gwarantują lepszą elastyczność od niskich prędkości obrotowych i z odpowiednio dobranymi przełożeniami potrafią być bardzo oszczędne. W Micrze tej elastyczności brakuje. Żeby na koła trafiała przyzwoita porcja mocy, silnik trzeba kręcić bliżej czerwonego pola. Jeśli jednak powstrzymamy swoje rajdowe zapędy, Micra odwdzięczy się przyzwoitym zużyciem paliwa. W mieście mój mały Nissan zszedł do poziomu 6,3 l/100 km. Jednocześnie uważam, że przy jeszcze delikatniejszej jeździe nie powinno być żadnych problemów z osiągnięciem spalania deklarowanego przez producenta (6,1 l/100 km). Pomoże w tym dosyć dobrze zestopniowana skrzynia biegów. Odpowiada ona bowiem potrzebom miejskiej jazdy.

Komfort jazdy w Micrze jest tym, czego można oczekiwać po segmencie B. Chociaż nie wskazuje na to mały rozstaw osi, ten Nissan nawet na dziurach czy torach tramwajowych zachowuje się pewnie i nie rzuca pasażerami w każdą stronę. Chociaż są w tym segmencie samochody o lepszych właściwościach jezdnych, np. Ford Fiesta, wręcz wzór w tej dziedzinie, to Micra jest dobrym kompromisem pomiędzy sprawnym prowadzeniem a przyzwoitym komfortem.

Ten nieduży Nissan daje kierowcy wszystko, czego mu potrzeba do jazdy w mieście. Z bogatym wyposażeniem na pokładzie, nawet więcej. W moim testowym egzemplarzu oprócz wcześniej wspomnianego dotykowego ekranu multimedialnego i klimatyzacji był również tempomat z ogranicznikiem prędkości oraz sterowanie mediami z kierownicy. Do tego elektrycznie opuszczane szyby i rozruch przyciskiem start. Co ciekawe, identyczny kluczyk (a właściwie pilot), tylko z innym logo, miało Infiniti Q50, które testowaliśmy w tym samym czasie co Micrę.

Testowy egzemplarz kosztuje sporo: 52 980 zł. Chociaż ceny tego auta zaczynają się od 40 490 zł, mało kto kupi odmianę podstawową. Jednocześnie raczej nieczęsto na ulicach zobaczymy wersję z tak bogatym wyposażeniem jak w prezentowanym aucie.

Facelifting uczynił Micrę samochodem bardziej atrakcyjnym, silnik pracujący pod jej maską jest oszczędny, a w środku znajduje się dosyć bogate wyposażenie. To niestety może być za mało. Jeśli Micra chce konkurować z innymi autami klasy B, to ma twardy orzech do zgryzienia. Większość samochodów w tym segmencie oferuje więcej niż Nissan przy niewiele wyższych cenach. Problemem są też auta segmentu A. Za cenę podstawowej wersji Micry można już kupić np. Hyundaia i10 z bardzo bogatym wyposażeniem. Zapewnia on niewiele mniej miejsca, a jest samochodem znacznie świeższym.

Bardzo dobra ergonomia

Atrakcyjny, ale nienarzucający się wygląd

Zwrotność

Przeciętna jakość materiałów

Nieduży bagażnik