Sauber C8 Mercedes-Benz (1985) [historia motorsportu]

C8 był pierwszym bolidem skonstruowanym przez zespół Szwajcara, Petera Saubera, z silnikiem Mercedesa. Mimo że auto nie odnosiło wielkich sukcesów, było bazą dla następnej konstrukcji – modelu C9.

Olgierd Lachowski

26.06.2011 | aktual.: 07.10.2022 17:56

Zalogowani mogą więcej

Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika

HISTORIA

Historia startów Saubera w kategorii prototypów jest dość długa. Pierwsze poważniejsze wyniki uzyskiwano z modelami C6 Cosworth i C7 BMW, ale prawdziwym krokiem ku zwycięstwom był C8.

W przypadku C8 w dziedzinie źródła napędu Sauber nawiązał współpracę z Mercedesem. Silnik bazował na standardowym (używanym w autach drogowych) motorze o kodzie wewnętrznym M117. Była to ośmiocylindrowa jednostka z kadłubem ze stopów aluminium i jednym wałkiem rozrządu w każdej głowicy. Silnik ten produkowany był przez 32 lata (1969-1991) i przez ten czas przeszedł pewną ewolucję, polegającą głównie na zwiększaniu objętości skokowej i stopnia sprężania.

Zaadaptowana do wyścigowego bolidu jednostka napędowa opierała się w dużym stopniu na silniku drogowym (nawet objętość skokowa odpowiadała tej z aut ulicznych), ale zaszło w niej też sporo zmian. Główną przeróbką (albo raczej „doróbką”) było zamontowanie dwóch turbosprężarek firmy KKK.

Ze względu na nadciśnienie powietrza dostającego się do cylindra, zmniejszono stopień sprężania do 8,0 (w seryjnych silnikach był to zakres od 8,8 do 10,0). Najważniejszy parametr dla bolidu, a więc moc maksymalna, była różna w zależności od ciśnienia doładowania i wahała się od 650 KM do ponad 700 KM. W czasie zawodów wynosiła 700 KM i osiągana była przy 7000 obr./min. Maksymalny moment obrotowy to 800 Nm przy 5500 obr./min.

Z silnikiem sprzężono 5-biegową, manualną skrzynię biegów firmy Hewland, a napęd kierowany był oczywiście wyłącznie na tylne koła.

Zastosowano bardzo popularny i wygodny system zawieszenia PushRod. W tylnym zawieszeniu dźwignie były przymocowane bezpośrednio do obudowy skrzyni biegów.

Zespół napędowy połączono z ramą pomocniczą wykonaną z rur stalowych. Z kolei rama ta była zespolona z monocoque’iem z paneli aluminiowych. Samo nadwozie zaprojektowano i poddano testom w siedzibie Mercedesa-Benza (ale robił to zespół Saubera), który udostępnił swój tunel aerodynamiczny.

Gotowe auto ważyło 870 kg (wymagane minimum dla Grupy C).

Ogółem Peter Sauber zbudował trzy egzemplarze, które zgłoszono łącznie do 19 wyścigów, przy czym w ostatnich zawodach C8 był tylko samochodem rezerwowym.

WYŚCIGI

Kolejne dwie imprezy przepadły (m.in. ze względu na długi czas odbudowy wozów) i następnym startem był 360-kilomtrowy wyścig w Monza. Zespół zdecydował o wystawieniu aut #02 i #03. Pierwszy wziął udział tylko w testach, natomiast #03, prowadzony przez Johna Nielsena i Henriego Pescarolo (przedstawiać chyba nie muszę), w kwalifikacjach był dwunasty, a zawody ukończył na 9. pozycji.

Następnie przyszła seria nieukończonych zmagań, w tym 24H Le Mans 1986 (z różnych przyczyn, np. z powodu uszkodzenia silnika i skrzyni biegów) i wreszcie wyścig, w którym C8 odniósł swoje jedyne zwycięstwo: Nürburgring 1000 km. Za kierownicą zasiedli wtedy Pescarolo i Mike Thackwell.

W 1987 roku C8 pojawił się znowu na Circuit de la Sarthe i znowu nie dojechał do mety 24-godzinnych zawodów. Wydawało się, że nad zespołem wisi jakieś wyścigowe fatum, bo kolejne wyścigi przynosiły rozczarowania.

Ostatni start przypadł na Brands Hatch 1000 km (po raz kolejny auto nie dotarło do mety, tym razem w wyniku uszkodzenia pompy paliwa), a po nim były zgłoszenia jeszcze do dwóch wyścigów i wreszcie do 24H Le Mans 1988 jako bolid rezerwowy.