Fiat 126
126/126p to model małego samochodu osobowego (segment A) opracowanego przez włoski koncern samochodowy Fiat i produkowanego w latach 1972-2000. Od roku 1972 do 1980 auto wytwarzano we Włoszech, a od 1973 do 2000 w Polsce.
Fiat 126/126p został wyprodukowany łącznie w 4 671 586 egzemplarzach z czego aż 3 352 912 sztuk powstało w polskich zakładach w Tychach i Bielsku-Białej. Fiat 126p stał się samochodem, który zmotoryzował Polaków.
Dwudrzwiowe nadwozie mieściło cztery osoby. We wnętrzu, nawet na okres, kiedy rozpoczęła się produkcja tego Fiata, było niezwykle ciasno i pasażerowie nie mogli liczyć na żaden komfort. Fotele były małe (choć całkiem wygodne), a ilość miejsca nad głowami i na nogi znikoma. Pasażerowie narzekali na niezbyt dobrą wentylację kabiny oraz słabe ogrzewanie, ale do zalet tego samochodu zaliczali doskonałą widoczność w każdym kierunku oraz możliwość zaparkowania niemal w każdym miejscu.
Choć auto często wykorzystywano do dłuższych podróży, nie było ono stworzone do tego celu. Miało mały bagażnik umieszczony z przodu, w którym dodatkowo znajdowało się koło zapasowe.
Następca modelu 500 początkowo wyposażany był w 2-cylindrowy, chłodzony powietrzem silnik o objętości skokowej 0,6 l i mocy maksymalnej 24 KM. W kolejnych latach w 126p montowano również 2-cylindrową jednostkę, ale o objętości skokowej powiększonej do 0,65 l. Motor miał o 1 KM więcej niż poprzednik.
Jednostkę napędową zawsze montowano z tyłu, a napęd przenosiła na tylną oś 4-biegowa skrzynia manualna. Dostęp do silnika możliwy był po uchyleniu jego pokrywy z tyłu.
Niewielkie motory sprawiały, że Fiat 126p - choć lekki - był powolny i ospały. Według różnych danych samochód potrzebował od 30 do 50 s na rozpędzeni się do 100 km/h (dane katalogowe z 1991 roku mówią o 50 s) i osiągał prędkość 120 km/h (są osoby, które twierdzą, że rozpędziły Malucha do większej prędkości).
Małe silniki, choć awaryjne, były tanie w eksploatacji i naprawie. Części do tych jednostek napędowych wytwarzało wiele firm, a koszt ich zakupu był niski. Do tego samochód ten potrafił naprawić każdy mechanik.
W 1987 do produkcji wprowadzono model Bis z ulepszonym silnikiem. Główną zmianą było przesunięcie go niżej i położenie na „boku”, co sprawiło, że w tym modelu pojawił się bagażnik z tyłu. Jednostka napędowa została wykonana z nowych materiałów i powiększona do ponad 700 cm3. Wprowadzono kilka innych zmian, co zaowocowało wzrostem mocy motoru do 27 KM.
W 1991 roku zakończono produkcję Bisa. Powodem było m.in. wprowadzenie do produkcji znacznie nowocześniejszego Cinquecento, które przejęło właśnie silnik z wersji Bis.
Polski oddziała Fiata eksperymentował z różnymi rodzajami nadwozia, lecz żadne - poza podstawowym - nigdy nie trafiło do produkcji. Dopiero w latach 1991-1995 firmie Bosmal udało się uruchomić produkcję wersji z taką karoserią. Niestety, powstało tylko nieco ponad 500 sztuk w takiej wersji.
Fiat 126p już od początku produkcji nie był wolny od wad. Przez wszystkie lata wytwarzania auto non stop było modyfikowane i ulepszane. Z czasem zmieniono na przykład metalowe zderzaki na plastikowe, zmodernizowano deskę rozdzielczą i poprawiono materiały wykorzystane do wykonania tapicerki siedzeń. Powstało też wiele nieudanych rozwiązań (przez domowych rzemieślników) mających ulepszyć Fiata 126p. Co ciekawe, nigdy silników Fiata 126 nie dostosowano do wtrysku paliwa.
Pod koniec produkcji Fiata 126p, w 1997 roku, oficjalnie nadano mu nazwę Maluch, którą od wielu lat stosowali nabywcy tego samochodu.
Gdy w 1991 roku do produkcji weszło Cinquecento, wieszczono rychły koniec Fiata 126p. Jednak kolejne lata pokazały, że samochód ten jest chętnie nabywany, mimo że są od niego auta nowocześniejsze. Wytwarzanie Fiata 126p zakończono dopiero w roku 2000.
