Dacia Lodgy Stepway 1,5 dCi 110 – test, opinia, spalanie, cena

Model Lodgy to typowy samochód rodzinny, i to taki prawdziwy. To nie jest rozdmuchany kompakt, którego w reklamach producenci próbują sprzedać nam jako duże auto. Nie nie, Lodgy to prawdziwy rodzinny transporter. Zapakujemy tu siedem osób, zostawiając im sporo przestrzeni nad głowami i na nogi. Przynajmniej teoretycznie tak powinno być w vanie tego typu.

Nie zapominajmy, że nie jest to zwykła Dacia Lodgy. To wersja Stepway, o czym świadczą nie tylko liczne napisy, ale również zmiany wizualne widoczne w środku i na nadwoziu. Od zewnątrz w oczy rzucają się dokładki z tworzywa sztucznego ze srebrnymi dodatkami. Dzięki nim Lodgy wygląda dosyć bojowo, wręcz terenowo. Niestety, nie idzie w parze z tym podniesienie prześwitu, o napędzie na cztery koła nie wspominając. Zaletą tych dodatków jest głównie poprawa estetyki auta. Dzięki nim małe koła nie giną aż tak bardzo w bryle wysokiego nadwozia Lodgy.

O gustach nie powinno się dyskutować, ale według mnie rodzinna Dacia z tym pakietem dodatków wygląda bardzo dobrze. Bystre „spojrzenie” dobrze gra ze srebrną listwą na dole pasa przedniego. Nie przeszkadza też brak połyskującego grilla dostępnego w niżej pozycjonowanej wersji wyposażenia. Lodgy Stepway prezentuje się naprawdę dobrze.

Entuzjazm opada po wizycie w środku. I nie chodzi o wygląd tego wnętrza. Sam projekt, zgodnie z którym wykonane są kształty i przetłoczenia, pasowałby równie dobrze w Volkswagenie Golfie. Problemem są same materiały użyte do wykończenia deski rozdzielczej i właściwie wszystkiego, co nas otacza w tym aucie. Plastik, wszędzie plastik. Oczywiście, Dacia jest z założenia marką, która ma być przystępna cenowo. Jednak w Lodgy nie da się nie zwrócić uwagi na tworzywa znacznie odbiegające od tego, do czego przyzwyczaili nas inni producenci.

Wspomniałem, może nieco kontrowersyjnie, że projekt wnętrza Lodgy można przenieść do Volkswagena. Tak jest, ponieważ Dacia stworzyła deskę rozdzielczą doskonale prostą. Ergonomia stoi tu dzięki temu na bardzo dobrym poziomie. Jak zawsze w przypadku tej marki muszę pochwalić łatwość obsługi panelu multimedialnego. Duży ekran, duże przyciski, wszystko bardzo klarownie opisane – to niesamowite jak inni producenci potrafią skomplikować coś, co jak widać da się zrobić naprawdę prosto.

Jedyny zgrzyt związany z ergonomią w Lodgy to obsługa komputera pokładowego. Nie wiedzieć czemu priorytet na małym wyświetlaczu mają dane z tempomatu. Nie można przez to wyświetlać cały czas zużycia paliwa, bo auto samodzielnie przechodzi do danych związanych z utrzymywaniem prędkości.

Przestrzeni w Lodgy jest pod dostatkiem dla wszystkich pasażerów. Nawet dwójka siedząca na samym końcu nie powinna narzekać, jeśli nie mierzy ponad 190 cm wzrostu. Lodgy to naprawdę duże auto, dla dużej rodziny, szczególnie ta, 7-osobowa wersja. Ma ona jednak swoje mankamenty. Dzięki dodatkowemu rzędowi siedzeń zyskujemy miejsca dla dwóch pasażerów, ale jednocześnie tracimy część przestrzeni bagażowej. Właściwie jeśli nie złożymy tych siedzeń, za ich oparciami zmieścimy tylko drobiazgi.

Sam system składania foteli nie został rozwiązany do końca wygodnie. Siedzenia nie chowają się w podłogę, tylko podnoszą się pionowo, więc jeśli chcemy uzyskać maksimum miejsca, to po złożeniu środkowego rzędu, dwa dodatkowe fotele z tyłu trzeba po prostu wyjąć z samochodu. Można je też zdemontować i przymocować do postawionej z przodu kanapy.

Jeśli rozważamy Lodgy jako rodzinny samochód, to jego twórców należy skarcić za niedostatek schowków. W takim samochodzie jest zazwyczaj wystarczająco dużo miejsca, by pomieścić w skrytkach prowiant na miesiąc. Tymczasem w Lodgy znalazło się niewiele więcej kieszeni i skrytek, niż w przeciętnym aucie kompaktowym. Z przodu w drzwiach zmieszczą się tylko butelki 0,5 l. W tunelu środkowym też właściwie nie ma miejsca, poza płytkimi wgłębieniami na kubki i portfel. Przed pasażerem jest co prawda oprócz zamykanej skrytki otwarta półka, ale jest płytka i brakuje w niej gumowanej powierzchni, dzięki której np. telefon nie przesuwałby się na boki na każdym zakręcie. Jedyny praktyczny, ponadprogramowy schowek znajduje się na szczycie deski rozdzielczej. Na jego korzyść przemawia fakt, że jest zamykany. Jednak jak na takie auto i tak pozostaje mały niedosyt.

W drugim rzędzie również brakuje większych wgłębień w drzwiach. Pasażerowie dostali tylko pośrodku pojedynczy otwór na kubek. Co ciekawe, twórcom Lodgy gdzieś w okolicach trzeciego rzędu siedzeń przypomniało się, że w sumie można poutykać po kątach trochę schowków. I tym sposobem pod tym względem najbardziej komfortowe są właśnie miejsca z samego końca auta. Są tu duże kieszenie na butelki i obok dodatkowe uchwyty na kubki.

Pod maską mojej Lodgy Stepway pracował 1,5-litrowy diesel. To 107-konny motor, który nie uczyni z Lodgy demona prędkości, ale zapewnia przyzwoitą dynamikę w mieście i spalanie na niezłym poziomie. Wyczuwalna jest co prawda bardzo wyraźna turbodziura, ale gdy sprężarka już rozkręci się do wyższej prędkości i zacznie dmuchać w cztery cylindry, silnik nabiera wigoru i żwawo ciągnie Lodgy naprzód. To ożywienie da się wyczuć od około 2000 rpm.

7 l/100 km w mieście i 4,3 l/100 km w trasie to wyniki więcej niż zadowalające jak na 7-osobowego vana. W związku z tym temu dieslowi można wybaczyć, że jest nieco hałaśliwy, co daje się we znaki przez przeciętne wyciszenie wnętrza. Wyraźnie słychać także pracę zawieszenia, w szczególności belki z tyłu. Jest ono nieco zbyt hałaśliwe, ale przyzwoicie tłumi nierówności i nawet na pusto Lodgy zachowuje się na drodze przyzwoicie.

Ku mojemu zdziwieniu układ kierowniczy jest przeciwieństwem tego, co znamy z innych współczesnych konstrukcji. Najczęściej ze względu na wygodę kierowców producenci przesadzają z siłą wspomagania. W ręce osoby prowadzącej auto nie trafiają niemal żadne informacje, ale przynajmniej manewrowanie jest bajecznie łatwe. W Lodgy wspomaganie jest za słabe. Częste manewrowanie w miejskich, ciasnych uliczkach może całkiem solidnie zmęczyć kierowcę nieprzyzwyczajonego do takich układów kierowniczych.

Lodgy ma bardzo dobrą cenę bazową. Dacia startuje z tym modelem od 37 900. Za taką kwotę nie dostaniemy co prawda wiele, ale sam fakt, że tak duże auto można kupić za cenę samochodu z segmentu A już jest zaskakujący.

Niestety, do wersji Stepway trzeba sporo dopłacić. Co wcale nie oznacza, że będzie to samochód drogi. Za tak bogato wyposażone auto w wersji 7-miejscowej ze 115-konnym motorem benzynowym zapłacimy 56 600 zł. To i tak cena rodem z dyskontu. Lepiej dwa razy zastanowić się nad słusznością wydania sporej kwoty jedynie, jeśli chcemy wepchnąć do Lodgy sporo wyposażenia dodatkowego. Wtedy wkroczymy już na tereny zarezerwowane dla takich samochodów jak Ford Tourneo Connect.

Dużo przestrzeni wewnątrz

Oszczędny silnik

Przystępna cena

Duży, ustawny bagażnik

Ergonomia na bardzo dobrym poziomie

Przeciętne wyciszenie wnętrza

Za słabe wspomaganie kierownicy

Trzeci rząd siedzeń bez możliwości schowania w podłogę