Ferrari F50

Ferrari F50 miało być jubileuszowym supersamochodem powstałym z okazji 50-lecia istnienia marki. Inżynierowie z Ferrari wysoko podnieśli poprzeczkę, tworząc F40, ale ich nowy projekt miał być prawdziwą petardą - przeniesieniem możliwości Formuły 1 do samochodu osobowego. Ferrari F50 jest uważane za najlepszy "uliczny bolid Formuły 1" obok McLarena F1.

Produkcja Ferrari F50 ruszyła w 1995 roku. Wtedy też samochód miał swoją premierę na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie. W okresie 1995-1997 powstało w sumie 349 sztuk pojazdu. Później zaprzestano produkowania Ferrari F50.

Inżynierowie Ferrari potraktowali bardzo poważnie ambitny plan skonstruowania ulicznego samochodu Formuły 1. Silnik w Ferrari F50 pochodzi wprost z bolidu F92A z 1992 roku. Oczywiście jednostkę przystosowano tak, żeby znosiła więcej kilometrów przebiegu niż podczas wyścigu F1. Zmieniono między innymi pojemność silnika i stopień sprężenia. Zdecydowanie niżej opuszczono również czerwone pole obrotomierza. Niezmienna pozostała jednak technika, co sprawiło, że Ferrari F50 dostało silnik, z którym żaden inny nie mógł się równać.

Widlastą dwunastkę z F92A trochę rozdmuchano w Ferrari F50. Z pojemności 3,5 l zrobiono 4,7 l, co wpłynęło zdecydowanie na wagę pojazdu. Ponadto w silniku Ferrari F50 użyto cylindrów nadkwadratowych rozstawionych pod kątem 65 stopni względem siebie. Każdy z cylindrów wyposażono w dwa zawory wylotowe i trzy dolotowe.

Stopień sprężenia silnika z F1 zmniejszono z 12,5 do 11,3. Po takich modyfikacjach silnik Ferrari F50 generował moc 520 koni mechanicznych. Do zarządzania jednostką wykorzystano system Bosch Motronic 2.7. Twórcy Ferrari F50 stawiali też na maksymalne wykorzystanie lekkich stopów, dlatego na przykład korbowody zrobiono ze stopu wanadu, tytanu i aluminium.

Również ze stopu wykonano obudowę skrzyni biegów w Ferrari F50. Dzięki zastosowaniu magnezu udało się zredukować jej masę. Przekładnię skonstruowano natomiast tak, żeby zapewnić szybkie załączanie i skok drążka. To miało dawać kierowcom Ferrari F50 ekstremalne wrażenia podczas jazdy.

Co prawda wygląd Ferrari F50 jest bardzo często negatywnie oceniany, ale nie zmienia to faktu, że kształt nadwozia samochodu jest imponujący. Nad projektem czuwali inżynierowie Ferrari F50, a nie styliści. Ich celem było nawiązanie do bolidów F1, dlatego można powiedzieć, że Ferrari F50 powstało w tunelu aerodynamicznym.

Z połączenia designu bolidów i zachowania maksymalnej aerodynamiki powstał bardzo charakterystyczny, rzucający się w oczy projekt nadwozia, idealnie nadający się na wielkie plakaty. Ferrari F50 ma zintegrowany ogromny spojler, który zdaje się wypływać z sylwetki samochodu jeszcze przed tylnym kołem. Do tego nisko opuszczony nos, wloty powietrza po bokach i charakterystyczne zagłębienia w masce. Wszystko to sprawia, że design Ferrari F50 jest niepowtarzalny, przypomina zabawki dla małych chłopców, a nie realnie jeżdżące auto, ale charakteru superbryki z całą pewnością nie można mu odmówić.

Wygląd to jednak nie wszystko. Rodzaj nadwozia Ferrari F50 jest sprawą równie ciekawą, a przy tym nieco dyskusyjną. Początkowo bowiem, inżynierowie marki planowali stworzyć Ferrari F50 w dwóch wersjach: z zamkniętym nadwoziem (berlinetta) i otwartym (barchetta). Ostatecznie jednak typ nadwozia w Ferrari F50 to targa, czyli opcja ze zdejmowanym dachem.

Właśnie ten element Ferrari F50 rodzi sprzeczne opinie. W założeniu bowiem zdejmowanie dachu w samochodach o nadwoziu typu targa powinno być łatwe i zajmować chwilkę. W Ferrari F50 jest inaczej. Zdejmowanie dachu Ferrari F50 wymaga użycia całej skrzyni z narzędziami i zaangażowania dwóch par rąk. Do każdego modelu dodawano w osobnych skrzyniach podzespoły potrzebne do konwersji Ferrari F50 z wersji zamkniętej do otwartej. Zajmowało to więcej niż godzinę, dlatego większość kierowców Ferrari F50 pozostawiała tę sprawę warsztatom.

Zdejmowanie dachu w Ferrari F50 było sprawą tak trudną, ponieważ wymagało zamontowania pałąków przeciwkapotażowych. Po konwersji Ferrari F50 do wersji otwartej można założyć materiałowy dach (najczęściej przetrzymywany w schowku za fotelami), ale to również nie jest łatwa sprawa.

Szybki samochód powinien być oczywiście czerwony. Nie inaczej pomyśleli twórcy Ferrari F50. Samochód sprzedawano tylko w pięciu kolorach, a dwa z nich były czerwone:

• rosso corsa (czerwony),
• rosso barchetta (ciemnoczerwony),
• giallo modena (żółty),
• nero (czarny),
• argento nüburgring (srebrny).

Zdejmowanie dachu w Ferrari F50 nie było jednym dziwnym elementem konstrukcji samochodu. Kręgosłupem Ferrari F50 był otwarty monokokpit, do którego montowano silnik i skrzynię biegów. Dwa ostatnie elementy konstrukcji auta stanowiły podstawę do montażu tylnego nadwozia. To dość nieoczywiste rozwiązanie. Pozwoliło jednak na uzyskanie małej masy Ferrari F50 i dobrej sztywności konstrukcji. Zdecydowaną wadą tego pomysłu jest przenoszenie drgań z układu napędowego na karoserię Ferrari F50.

Deska rozdzielcza Ferrari F50 z założenia miała być maksymalnie prosta. Składa się z panelu z włókna węglowego, w którym umieszczono nawiewy, niezbędne przycisku i kierownicę po lewej stronie. Radia w Ferrari F50 nie planowano, podobnie jak poduszek powietrznych. Jedynym elementem zwracającym uwagę swoim nieoczywistym kształtem jest lusterko. Lusterko w Ferrari F50 musiało bowiem spełnić swoją funkcję zarówno przy zdjętym dachu, jak i zamontowanym.

Prędkość Ferrari F50 nie spełniła oczekiwań kierowców. W trakcie testów okazało się bowiem, że poprzedzająca je wersja F40 osiągała w sprincie na prostej drodze prędkość większą niż Ferrari F50, a w wyścigu na ćwierć mili F40 miało wynik lepszy o 0,5 sekundy.

Lepiej sprawy się miały podczas zmagań na torach. Inżynierowie Ferrari F50 wynieśli z Formuły 1 naprawdę dużo, dzięki temu auto prowadziło się dobrze. 58 proc. masy samochodu znajdowało się z tylu (chociaż silnik umieszczony był centralnie), a dzięki temu Ferrari F50 lepiej pracowało tyłem. Ponadto zastosowano w nim nieco większy rozstaw przednich kół, co powodowało lepszą nadsterowność.

Każda z 349 sztuk Ferrari F50 trafiła w ręce wybranych przez markę kupców: kolekcjonerów, znawców, miłośników wyścigów. Część z nich można jeszcze spotkać na aukcjach, głównie w Stanach Zjednoczonych. Na przykład w lutym 2017 roku Mike Tyson sprzedawał swoje superauto. Cena Ferrari F50 wynosiła wówczas 2,3 mln dolarów.