Test: Renault Kangoo 1.5 Blue dCi 115 EDC – jedyne atuty to cena i silnik

Najnowsza generacja Renault Kangoo nie jest w żadnym stopniu przełomowa w wersji osobowej. Ma, w przeciwieństwie do dostawczej, słupek B, nieco przyciasne wnętrze dla pięciu osób i przepastny bagażnik.

Z tyłu nie rozczarowuje aż tak, jak osobowy Mercedes Citan Tourer, który bazuje na tej samej płycie podłogowej, choć i tak ilość miejsca na nogi jest zbyt mała jak na tę klasę. Dlatego uważam, że Kangoo to samochód dla dwóch dorosłych osób i trójki dzieci. W przeciwieństwie do Citana, Kangoo jest gorzej wykonane, nawet w tak bogatej specyfikacji jak testowa Techno. 

Bardziej to słychać niż widać. Zwłaszcza w tylnej części i z prawej strony z przodu notorycznie zdarzało się, że jakieś elementy stukały. Trochę kłóci się to z ładnymi wizualnie materiałami, a szczególnie drewnopodobnych wykończeniem kokpitu. Twarde tworzywa wnętrza są bardzo podatne na zarysowania i zabrudzenia.

Dużą zaletą kombivana – w porównaniu z typowym SUV-em – jest niska pozycja za kierownicą i nisko ustawiony środek ciężkości, a jednocześnie duża przestrzeń nad głowami. Na tyle duża, że z przodu dało się wygospodarować pojemną półkę na lekkie przedmioty. Najlepiej miękkie, bo twarde będą stukać.

Podobać się może spory zakres regulacji fotela i kierownicy, widoczność, wygoda obsługi, wygoda foteli i duża liczba schowków, choćby na samej tylko desce rozdzielczej. Mnie najbardziej podobał się dostęp do wnętrza, bo przednie drzwi otwierają się pod kątem 90 stopni, a tylne odsuwają.

Z tyłu siedzi się na dzielonej kanapie, ale trzy foteliki mieszczą się bez problemu, choć trzeba je właściwie do siebie dobrać. Pięcioosobowa rodzina bez problemu spakuje się na wakacje do bagażnika o pojemności 775 litrów. Bagażnik ma, jak przystało na kombivana, regularny kształt oraz takie rozwiązania jak haczyki na zakupy czy małe zamykane schowki po bokach i gniazdo 12-woltowe.

W razie chęci przewiezienia czegoś większego, całe siedzenia składają się na płasko, ale przy ich składaniu widać, że przestrzeni z tyłu jest mało, bo aby je złożyć, trzeba odpowiednio ustawić przednie fotele. Jest tylko jeden istotny problem.

Już bez obciążenia (tylko kierowca) zawieszenie samochodu jest za miękkie. Nie chodzi o pokonywanie łuków, lecz pracę na nierównościach. Na tych mniejszych Kangoo sprawia wrażenie komfortowego, sprężystego, ale wystarczy większa prędkość i poważniejsze podładowania jezdni czy pojedyncze większe wyboje, a zakres pracy amortyzatora kończy się w mig.

Z rodziną na pokładzie i ok. 50 kg ładunku jest już na granicy. Nietrudno o sytuację, że zawieszenie dobije, a samochód odbije się od podłoża. Jadąc Kangoo na niektórych drogach miałem wrażenie przeciążenia pojazdu.

Jeśli można wymienić jedną rzecz, która daje przewagę "kangurowi" nad konkurencją z innych marek, to jest nią silnik 1.5 dCi znany ze swojej oszczędności. W tym modelu generuje skromne 115 KM mocy i tylko 270 Nm momentu, więc dynamiką nie grzeszy. Co prawda siedmiobiegowy automat ma lepiej dopasowane przełożenia od skrzyni ręcznej przy tak skromnych parametrach, ale oprogramowanie przekładni jest skalibrowane dość leniwie i czasami za długo trzeba czekać na redukcję.

Niemniej wyniki testów zużycia paliwa są wyborne. Zwłaszcza, kiedy bierzemy pod uwagę szybką jazdę, bo na drogach ekspresowych Kangoo potrzebowało tylko 5,4 l/100 km. Większe spalanie uzyskałem przy próbie z prędkością 140 km/h, ale rezultat 7,5 l/100 km nie jest do końca realny, bo stałej prędkości nie utrzymacie za długo. Podróżując więc drogami szybkiego ruchu, raczej nie przekroczycie spalania 6-6,5 l/100 km.

Jednak zjeżdżając na krajówki, możecie liczyć na wartości w okolicy 4 l/100 km. Co mniej więcej oznacza, że przy 54-litrowym zbiorniku przejedziecie ok. 1200-1300 km. Nawet po mieście Kangoo nie ma nadmiernego apetytu zadowalając się ok. 5 l/100 km.

Choć nie można powiedzieć, że Kangoo jest autem złym, to trudno go stawiać w gronie liderów swojego segmentu. Ma wielu rywali i z niemal każdym przegrywa w bezpośrednim porównaniu na walory, a tylko cena i silnik Diesla w ofercie go broni.

Na tle bliźniaczego Nissana Townstara wypada korzystniej o 2 tys. zł w kwestii ceny, ale Nissan nie oferuje diesla. Więc w tym pojedynku 2:1 dla Renault. Jeśli zaś chodzi o Mercedesa Citana, to niemiecki model jest wyraźnie droższy, ale i wyraźnie przyjemniejszy w odczuciach. Szczerze dopłaciłbym te 11 tys. zł tylko za to, by mieć to, co oferuje wnętrze mercedesa. Bo gama silników jest taka sama.

Toyota Proace City Verso jest odrobinę droższa i pod każdym względem lepsza – bezdyskusyjnie. Poza tym jest oferowana w większej liczbie wersji nadwozia i konfiguracji wnętrza. Jej bliźniaki – produkty Stellantisa – nie stanowią konkurencji, bo albo są użytkowe (Fiat Doblo), albo elektryczne (reszta).

Volkswagen Caddy oferowany w dwóch wariantach nadwozia jest potwornie drogi, ale też ma same przewagi nad Kangoo. Gra razem z Proace City Verso i jeszcze droższym Fordem Connect w innej lidze.

Podsumowując, jeśli potrzebujesz kombivana, to nie wybieraj Kangoo, bo są lepsze samochody. Jeśli natomiast potrzebujesz kombivana w możliwie najniższej cenie i jednak wybierzesz Kangoo, potem możesz żałować, że za te kilka tysięcy złotych więcej mogłeś mieć lepszą toyotę. W obliczu konkurencji Kangoo wypada bardzo słabo, choć jeszcze raz powtórzę – nie jest to złe auto.