SsangYong Musso

Musso to model samochodu terenowego produkowanego w latach 1993-2005 przez południowokoreański koncern samochodowy SsangYong Motor Company w Korei. Auto było też lub nadal jest wytwarzane w Wietnamie (1997-2005), w Iranie (od 2003) oraz Rosji (od 2008). Ponadto Musso składano w Polsce od 1998 do 2001 roku oraz w Indonezji. SsangYong Musso oprócz normalnej nazwy sprzedawany był jako SsangYong MJ, Daewoo Musso, Mercedes-Benz Musso, TagAZ Road Partner i Morratab Musso.

Musso od początku pomyślane było jako samochód terenowy, więc producent postawił na ramę, a nie nadwozie samonośne. Nadwozie zaprojektował Ken Grenly z Royal College of Art. Było ono mocno kanciaste, ale właśnie takie karoserie w samochodach terenowych były modne na początku lat 90.

W kabinie mieściło się swobodnie 5 osób. Przednie fotele i tylna kanapa zapewniały wystarczający komfort nawet podczas długiej podroży. Niestety, siedzenia zbyt słabo wyprofilowano, co ograniczało możliwości szybkiej jazdy po łukach. Z drugiej strony Musso nie miało aspiracji bycia samochodem o wysokich osiągach.

Wnętrze wykonano z przyzwoitych materiałów. Nie powalało ono na kolana stylistyką czy spasowaniem poszczególnych elementów, ale za to dało się łatwo czyścić. Ten model SsangYonga miał też niemałą przestrzeń bagażową.

W kwestii rozwiązań technicznych Koreańczycy nie chcieli eksperymentować i zwrócili się z prośbą o pomoc do innych firm. Wszystkie silniki do tego wozu dostarczyła firma Mercedes-Benz, która posiada 5% udziałów SsangYonga.

W ciągu całego okresu produkcji Musso oferowano z różnymi jednostkami napędowymi. Było ich w sumie pięć. Produkowano je jednak w różnych konfiguracjach, dzięki czemu w rzeczywistości było ich znacznie więcej.

Wśród motorów benzynowych najmniejszy był 2-litrowiec o czterech cylindrach, który osiągał moc 135 KM i maksymalny moment obrotowy 189 Nm. Nieco większy silnik miał objętość skokową 2,3 l i moc 140 KM lub 150 KM i moment obrotowy 204-220 Nm.

Największa jednostka napędowa miała sześć cylindrów ułożonych w rzędzie, które dawały łączną objętość skokową 3,2 l. Motor rozwijał 220 KM mocy maksymalnej i około 310 Nm maksymalnego momentu obrotowego.

Najmniejszym dieslem pod maską Musso był 2,3-litrowy, 8-zaworowy silnik wolnossący. Miał on moc zaledwie 77 KM i maksymalny moment obrotowy o wartości 144 Nm. Była to jednostka zdecydowanie za słaba do takiego auta. Znacznie lepszym wyborem był ten sam motor, ale z doładowaniem. Dzięki turbosprężarce jego moc wynosiła 101 KM, a moment obrotowy 211 Nm.

Dostępny był też 2,9-litrowy, 5-cylindrowy silnik z dwoma zaworami na każdy cylinder. On także, jak mniejszy brat, oferowany był w wersji wolnossącej i doładowanej. W tej pierwszej odmianie miał moc 95 KM lub 99 KM i moment obrotowy na poziomie 190 Nm. Zastosowanie turbosprężarki wywindowało moc w tej jednostce do 120 KM, a wartość momentu obrotowego wzrosła do 250 Nm.

Podobnie jak silniki skrzynie automatyczne skrzynie biegów dostarczała firma Mercedes. Oprócz niej automaty oferowało jeszcze BTR. Z kolei BorgWarner zapewniał manualne skrzynie biegów oraz elementy układu napędowego. Mosty przygotowała firma Dana.

Pod koniec 1998 roku SsangYong Musso przeszedł niewielki facelifting polegający na uatrakcyjnieniu nadwozia i dostosowania silników do nowych norm czystości spalin.

Model Musso sprzedawano z dwoma typami układów napędowych. W wersji z 3,2-litrowym silnikiem benzynowym auto miało napęd, który po wykryciu różnicy prędkości w kołach przednich i tylnych automatycznie włączał napęd przedniej osi w trybie 4H. Była też możliwość włączenia reduktora. W innych wersjach silnikowych instalowano skrzynię rozdzielczą bez centralnego mechanizmu różnicowego, dzięki której można było włączyć stały napęd wszystkich kół.

Produkcja tego samochodu w Korei już została zakończona, ale w niektórych krajach nadal się go wytwarza (czasami pod inną nazwą).