Ford GT40

Ford GT40 jest tzw. supersamochodem sportowym, który w latach 1965 – 1968 produkowany był przez Ford Motor Company. Auto zaprezentowane podczas targów samochodowych w Nowym Jorku już w 1964 roku wyróżniał silnik V8 o pojemnościach od 4.2 do 7 litrów i moc na poziomie 355 KM. Zaowocowało to wygraną Forda GT40 w takich rajdach jak np. wyścig Le Mans oraz nazwaniu GT40, co nawiązuje do skrótu terminu ''Grand Touring'' i cyfry ''40'' oznaczającej wysokość konstrukcji. Producent tłumaczył stworzenie Forda GT40 chęcią przerwania panowania Ferrari w profesjonalnych rajdach międzynarodowych.

Zaczynając od początku, należy wyjaśnić czym tak naprawdę jest ''supersamochód''. Terminem tym określa się sportowe auto posiadające aerodynamiczną konstrukcję nadwozia oraz wydajny silnik z mocą na poziomie 500 KM, co umożliwia pokonanie bariery prędkości 300 km/h. Wracając jednak do Forda GT40, jego początki sięgają lat 60. kiedy nieprzerwanie dominatorem w dziedzinie rajdów samochodów była marka Ferrari. Chcąc przerwać taką kolej rzeczy, Henry Ford II będący wówczas prezesem Ford Motor Company zdecydował się wykupić większość udziałów Ferrari, za co proponował ok. 16 milionów dolarów. Odpowiedź właściciela Enzo Ferrari była pozytywna, jednak pod koniec negocjacji zmienił on zdanie, co ostatecznie zakończyło rozmowy. Nie mając innego wyjścia, Henry Ford III zdecydował się udowodnić swoją wyższość na torze i rozpoczął działania zmierzające do zbudowania konkurencyjnego auta wyścigowego. Z tego powodu nawiązano współpracę z Ericem Broadley'em – głównym konstruktorem firmy Lola Racing Cars odpowiedzialnym za prototyp nazwany Lola GT, który doznał awarii na trasie ostatniego rajdu Le Mans (1963 rok). Do projektu dołączył także uznany w branży, były już szef Astona Martina – John Wyer, co skutkowało zaprezentowaniem kilka miesięcy później gotowego Forda GT40.

Pierwsza - oryginalna wersja Forda GT40 została określona mianem Mark I, a napędzały ją silniki V8 z pojemnością na poziomie 4.3 litra przeniesione bezpośrednio z Forda Mustanga. Jednostki napędzały automatyczne przekładnie Hewland LG500, a ciekawostką pozostaje fakt, że pierwsze, prototypowe modele to roadstery, w których skład wchodził Ford X-1. Kolejna wersja zgodnie z chronologią nazwana została Mark II i wyróżniała się jednostką napędową V8 o pojemności 7 litrów wykorzystaną wcześniej m.in. w Ford Galaxie. Wersja ta została jednak szybko wycofana po wyścigu, w którym wygrało Ferrari, a wszystkie Fordy GT40 odpadły po awarii silników przygotowywanych wcześniej przez zespół Mercury. Z tego powodu Ford zaprezentował trzecią już odmianę GT40 czyli Mark III, który wyposażony był w cztery światła umieszczone z przodu oraz powiększony tył, co przełożyło się na zwiększoną ilość wolnego miejsca bagażowego. Kolejna odsłona supersamochodu Forda odmiennie od reszty nazwana została J-Car, a jej projekt został ukończony w 1966 roku. Auto od samego początku zaczęło odnosić sukcesy, uzyskując najlepszy czas podczas wyścigu na torze Le Mans, co zaowocowało budową kolejnego modelu, który wystawiony został do wyścigu na torze Riverside. Niestety rajd zakończył się tragedią, po tym, jak prowadzony przez Kena Milesa Ford GT40 wpadł w poślizg i stanął w płomieniach. Kierowca zginął, a pracę nad wersją J-Car zostały przerwane. Mimo wypadku Ford uznał, że konstrukcja ostatniej wersji sprawdziła się na tyle, że rozpoczął próby nad ostatnimi dwoma odmianami Forda GT40: G7A i Mark IV. Ten ostatni należał do serii CanAm, a prace nad nim zostały ukończone w 1969 roku, natomiast Mark IV wygrał dwa wyścigi na torze Le Mans i Sebring.

W czasie trwania produkcji zakłady Forda złożyły aż 146 egzemplarzy Forda GT40, a auto cieszyło się dużą popularnością, co zaowocowało tworzeniem licznych replik już po zakończeniu produkcji. Z tego względu pierwszy następca modelu zaprezentowany został w 1995 roku pod nazwą GT40, jednak nie przypadł do gustu użytkownikom, co skończyło się wyprodukowaniem jedynie trzech egzemplarzy. Ostatnią próbę zastąpienia Forda GT40 podjęto w 2002 roku, kiedy uznany dla marki projektant J. Mays stworzył Forda GT. Auto w jak największym stopniu przypominało pierwotny model oraz charakteryzowało je uproszczone wyposażenie obejmujące m.in.: brak klimatyzacja.

Ford GT40 w przypadku napędu wykorzystywał popularny silnik V8, którego pojemność zawierała się w zakresie 4.1, a 4.7 litra. Jednostki wykorzystywały 4-gaźnikowy układ, osiągając moc maksymalną 355 KM przy 7200 obr/min i maksymalnym momencie obrotowym 466 N*m i 4200 obr/min. Stopień sprężania wyniósł: 10.9, a średnica cylindra na skok tłoka to: 101.6 mm x 72.9 mm.

Ford GT40 podobnie jak inne supersamochody charakteryzuje przedłużona, aerodynamiczna konstrukcja. Jej długość wynosi 4046 mm, przy wysokości 1029 mm i szerokości 1778 mm. Co za tym idzie, osie rozstawione zostały na odległość 2413 mm, a masa własna pojazdu wyniosła 908 kg. Na koniec nie sposób wspomnieć o potężnym zbiorniku paliwa umieszczonym wewnątrz Forda GT40, którego pojemność to aż 125 litrów.

Ford GT40 dzięki silnikom V8 o pojemnościach w średnich granicach 5 litrów uzyskiwał prędkość maksymalną w wysokości 257 km/h do pierwszej setki rozpędzając się w ok. 5.3 sekund. Dla porównania pierwsze 400 metrów Ford GT40 przejeżdżał w niecałe 14 sekund. Tak wysokie osiągi nie mogły nie odbić się na parametrach spalania. W ten sposób Ford GT40 podczas miejskiej jazdy zużywał ok. 20 l/100 km, co w przypadku tras międzymiastowych spadało do 12 l/100 km i stabilizowało się na poziomie 17 l/100 km w modelu mieszanym.