Fiat 125
125p to model samochodu kompaktowego produkowanego w latach 1967-1991 przez Fabrykę Samochodów Osobowych na licencji włoskiego koncernu samochodowego Fiat.
Produkcję następcy przestarzałej już w tamtych czasach Warszawy 223/224 podjęto w 1967 roku na podstawie umowy podpisanej Fiatem w 1965 roku. W 1983 roku licencja na używanie nazwy Fiat wygasła i samochód przemianowano na FSO 1300/1500.
Auto wytwarzano z trzema rodzajami nadwozia: sedan, kombi oraz pick-up. Pojawiła się też bardzo krótka seria samochodów 6-drzwiowych, zwanych popularnie „jamnikami”.
Największą popularnością cieszył się model z nadwoziem sedan. Auto miało przestronne wnętrze z pięcioma miejscami siedzącymi. Fotele były obszerne i wygodne, ale w początkowych latach pozbawione zagłówków z przodu (z tyłu w ogóle ich nie było). Miejsca na nogi i głowę było wystarczająco dużo – pasażerowie zawdzięczali je kanciastemu nadwoziu.
Fiat 125p miał obszerny bagażnik, do którego dostęp nieco utrudniała wysoka krawędź załadunku, choć sama pokrywa bagażnika była obszerna. W maksymalnym wykorzystaniu przestrzeni bagażowej trochę przeszkadzały wnikające do wnętrza samochodu tylne nadkola.
Pięć lat po wprowadzeniu do produkcji Fiata 125p pojawiła się na rynku wersja kombi. Tylna część pojazdu była autorskim pomysłem polskich konstruktorów (Włosi nie wytwarzali kombi). Samochód cechował się dużą przestrzenią bagażową i ładownością do 450 kg. Ten ostatni parametr był tak wysoki dzięki zastosowaniu wzmocnionej tylnej osi pojazdu. Niestety, samochód ważył też więcej od sedana, co dało się odczuć przy przyspieszaniu (z 1,5-litrowym silnikiem kombi potrzebowało 22 sekund na rozpędzenie się do 100 km/h – to wolniej o 2 s od sedana).
Fiat 125p z nadwoziem kombi wykorzystywany był również jako sanitarka aż do połowy lat 90. ubiegłego wieku.
W 1975 roku do sedana i kombi dołączył pick-up, do którego w późniejszym czasie dostępne były zabudowy z tworzyw sztucznych.
Z technicznego punktu widzenia Fiat 125p był połączeniem modeli 125 i 1300/1500. Wszystkie samochody miały napęd na tylne koła, a montowano w nich skrzynie 4-biegowe i 5-biegowe (na początku produkcji dźwignia zmiany biegów znajdowała się przy kole kierownicy).
Pod maską Fiata 125p (niezależnie od wersji nadwoziowej) instalowano przede wszystkim dwa silniki. Oba miały cztery cylindry i wałki rozrządu umieszczone w kadłubie. Wymiana ładunku w każdym cylindrze prowadzona była przez dwa zawory.
Silniki cechowały się objętością skokową 1,3 l i 1,5 l. Mniejszy motor rozwijał moc 60 KM, a większy 75 KM. W czasie kryzysu na początku lat 80. zaczęto produkować zubożone wersje Fiata 125p ze słabszymi wersjami tych silników.
W produkcji pojawiały się również wersje z motorami o objętości skokowej 1,6 l, 1,8 l i 2,0 l, jednak liczba egzemplarzy z tymi jednostkami napędowymi była niewielka.
W pierwszych latach produkcji Fiat 125p był bardzo nowoczesnym samochodem. Niestety, brak modernizacji w kolejnych latach sprawił, że auto pozostawało daleko w tyle za konkurencją.
Na początku wytwarzania Fiat 125p był modelem dość niezawodnym, bo większość części pochodziła z rynku włoskiego. W kolejnych miesiącach to polscy podwykonawcy dostarczali części do tego samochodu, aż stali się jedynymi dostawcami komponentów. Oczywiście to nie oni byli winni zwiększaniu zawodności samochodu, lecz błędna polityka państwa, które ograniczało dostęp do materiałów wysokiej jakości.
W następnych latach postępowało też zużycie maszyn wytwarzających elementy samochodu (np. części karoserii), co również odbiło się na jakości auta.
Największymi wadami Fiata 125p były szybko postępująca korozja (szczególnie w wozach z połowy lat 80.) oraz problemy z regulacją gaźników. Właściciele narzekali też na przewietrzanie i wentylację wnętrza oraz wyciszenie kabiny pasażerskiej.
Do zalet zaliczały się m.in. bardzo prosta naprawa, dostęp do tanich części, duża ilość miejsca dla pasażerów oraz doskonała widoczność w każdym kierunku.
Produkcję Fiata 125p (FSO 1300/1500) zakończono w 1991 roku. Nie miał on następcy.
