Volvo V90 D5 Polestar Inscription - dobre jak nigdy, szwedzkie jak zawsze

Linia stylizacyjna najnowszych modeli może się podobać. Gama S90/V90 jest rozwinięciem i dobrym dopełnieniem stylizacji SUV-a XC90. Jak na kombi jest dość nietypowe – niskie, długie i bardzo szerokie. Razem z długim przodem tworzy to ciekawe, dość sportowo nacechowane proporcje. To jedno z tych aut, do których podchodzi się z uśmiechem, a po wyjściu chce się jeszcze raz spojrzeć na tę sylwetkę z podświetlonymi młotami Thora w przednich światłach.

Sylwetka nadwozia jest podkreślona astronomicznych rozmiarów felgami. 21 cali to sporo jak na standardy polskich dróg, co trochę widać po wszechobecnych śladach ich walki z krawężnikami. O ile w samej jeździe rozmiar jeszcze nie przeszkadza, to niestety wyklucza większość miejsc parkingowych, w których trzeba wjechać na chodnik. Zresztą i tak by się nam nie udało, bo dokładka przedniego zderzaka jest na tyle nisko, że w większości przypadków nie sposób przenieść jej nad krawężnikiem.

To powoduje, że parkowanie prostopadłe przodem rzadko kiedy jest skuteczne, bo jeśli nie dojedziemy do końca miejsca, to pięciometrowe kombi wystaje nam na ulicę. Receptą na to jest parkowanie tyłem, co przychodzi w tym aucie dość łatwo, ze względu na całkiem niezłą zwrotność i foremną bryłę nadwozia, która zapewnia dobrą widoczność w każdym kierunku.

Wnętrze testowego egzemplarza jest kontynuacją powściągliwej, acz eleganckiej kolorystyki nadwozia. Ta konfiguracja nie wywołuje aż tak pozytywnego wrażenia jak jasne wnętrze, które oglądałem na prezentacji, ale jest tak samo wygodne i dobrze zaprojektowane. Podoba mi się jego prosty projekt, który uzupełniony jest estetycznymi i dopracowanymi detalami.

Nie do końca podoba mi się grafika zegarów, która jest bardzo prosta i czytelna, ale trochę mało widowiskowa – dużo bardziej podobały mi się wyświetlane zegary w mniejszym i starszym konstrukcyjnie V60 Cross Country. Kierownica dobrze leży w dłoniach, ale nie porywa swoim projektem i fakturą tworzywa, z którego wykonano jej środek. W dłuższej perspektywie podłokietnik jest zbyt twardy i niewygodny. Mam niestety też wrażenie, że mogą być problemy z trwałością jego obicia. Podobnie zresztą jak ze skórzaną tapicerką, która po 11 000 km intensywnego użytkowania ma już pewne ślady na boczkach oparcia kierowcy. Szkoda, bo te detale nieco kładą się cieniem na tym udanym wnętrzu.

Nikomu nie powinno zabraknąć przestrzeni. V90 potrafi przewieźć na długim dystansie pięć osób i żadna z nich nie będzie narzekać na ciasnotę. Mimo że przednie fotele są w połowie długości samochodu, to miejsca jest wystarczająco w obu rzędach siedzeń. Wygodne i obszerne fotele, które mogą się bić ze sportowymi siedzeniami BMW o palmę pierwszeństwa w tej klasie, sprawdzają się w długich podróżach. Bagażnik jest dokładnie taki jak w dawnych kombi szwedzkiej marki – szeroki i długi, ale dość płytki.

Całość mieści całkiem niezłe 560 litrów, co zważywszy na napęd na cztery koła jest niezłym rezultatem. Mimo wygody wnętrza ma się trochę poczucia zmarnowanej przestrzeni – kabina pasażerska jest bardzo cofnięta, co kapitalnie wygląda i ma pozytywny wpływ na bezpieczeństwo, ale ma się wrażenie, że gdyby ustalono inne proporcje, to tak długie kombi powinno zapewniać jeszcze więcej swobody swoim pasażerom.

Ciekawie rozwiązano system multimedialny – ekran jest wbudowany w konsolę środkową i nawet nieźle się z nią komponuje. Wygląda to na pewno lepiej niż doklejane nieco na siłę ekrany konkurencji. Obsługa przypomina większego smartfona – poszczególne ekrany konfiguracyjne przesuwane są w bok. Całość dobrze reaguje na gesty i jest przyjazna w użyciu.

Może nieco poza nawigacją, której pewną wadą jest system przełączania pomiędzy godziną dojazdu do miejsca, a kilometrami do celu. Domyślnie jest godzina i aby to zmienić trzeba rozszerzyć mapę do całego ekranu i wtedy przełączyć. Podczas jazdy jest to trudne, a może nawet niewykonalne. Nawigacja też nie poraża swoją skutecznością i aktualnością map – brakuje choćby nowej obwodnicy Łodzi. Pewnym rozwiązaniem tego problemu są darmowe aktualizacje map przez 10 lat od zakupu auta.

Jeśli ktoś jeszcze ma wątpliwości, czy kupić nowe Volvo V90, to powinien się nim czym prędzej przejechać. Ten samochód uspokaja kierowcę i genialnie się w nim odpoczywa, jednocześnie czując się dość wyjątkowo - czyli dokładnie tak, jak powinno w tej klasie aut. Już sam sposób uruchomienia auta przekręcanym przełącznikiem jest dość ciekawy, a później jest tylko lepiej.

Volvo V90 sprawdza się w każdych warunkach – niezależnie czy jeździmy w centrum zatłoczonego miasta, czy mkniemy autostradą na drugi koniec kraju. Zawsze wysiądziemy z niego zrelaksowani i wypoczęci. Z drugiej strony nie wzbrania się przed szybką, agresywną jazdą i dobrze odnajduje się także w takich sytuacjach.

Zawieszenie zapewnia niezły komfort i nawet gigantyczne, 21-calowe felgi nie są w stanie tego zmienić. Jest bardzo sprężyście, ale nawet duże wyboje są skutecznie tłumione. Niski profil ujawnia się głównie podczas krótkich nierówności takich jak tory tramwajowe. Zmienność natury tego auta najprościej opisać poprzez jego zawieszenie. To duże, wygodne kombi, które łagodnie powozi nas do celu. Z drugiej strony to szerokie i niskie auto, postawione na wielkich i szerokich kołach bardzo dobrze trzyma się drogi. To także zasługa sprawnego systemu AWD obecnego w testowym egzemplarzu.

Zaskakujące jest, z jakimi prędkościami można wykonywać skręty w drogi poprzeczne i jak agresywnie wjeżdżać w zjazdy i wjazdy z autostrad. Co by nie robić, V90 jest jak przyklejone. Dopiero bardzo agresywna jazda daje o sobie znać lekkimi uślizgami tylnej osi. Zacieśnianie łuków jest jednak lepsze niż podsterowność, która tutaj praktycznie nie występuje. Wprawionemu kierowcy lekkie zarzucenie tyłem pozwoli lepiej złożyć się w zakręt i ani przez moment nie jest to niebezpieczne – nad wszystkim czuwa niewyłączalny, ale bardzo taktowny system ESP. Komfortowo, ale z pazurem – dokładnie takie powinno być i jest kombi z pakietem Polestar.

Wersja D5 Polestar AWD to konfiguracja, który zamyka usta krytycznym opiniom o pojemnościach silników nowej gamy modelowej marki. Sam należę do samochodowych purystów, którzy cenią sobie odpowiednią pojemność skokową i tradycyjną charakterystykę rozwijania mocy. I jak się spojrzy z boku na ofertę S90/V90 to pojawia się pytanie, dlaczego tak udane auto nie ma odpowiedniego silnika, który będzie pasował do klasy wyższej.

Odpowiedź jest bardzo prosta – bo te silniki są zupełnie wystarczające. Kilka dni z tym samochodem i blisko 1000 testowych kilometrów sprawiło, że zupełnie zmieniłem zdanie. Standardowo mamy tutaj dwulitrowego diesla , który osiąga 235 KM i 480 Nm momentu obrotowego. Testowy egzemplarz wyposażono w pakiet Polestar, który na papierze nie wygląda spektakularnie (+5 KM i +20 Nm), ale korekty nie ograniczają się do zastrzyku mocy. Poprawiono także szybkość zmiany przełożeń i reakcję silnika na wychylenie przepustnicy. W połączeniu z genialnym rozwiązaniem – zasobnikiem powietrza do zasilenia turbosprężarki, który wtłacza je po wciśnięciu gazu i redukuje tzw. turbodziurę, oznacza to auto, które ma bardzo dobrą reakcję na gaz. Zwłaszcza w trybie Sport, który bardzo dobrze sprawdza się w trasie, zwiększając dynamikę, ale nie przeciągając niepotrzebnie momentów zmian biegów.

Duża moc i znakomita responsywność silnika i skrzyni powodują, że w trasie auto jest w stanie doskonale wpisać się w każdą drogową sytuację. Na autostradzie, w razie potrzeby, momentalnie startuje do przodu i praktycznie nigdy nie traci tchu. Przejścia od 160 do 200 km/h to dla V90 łatwizna. Ta wersja nie ma przypadłości, na którą narzekaliśmy przy okazji testu słabszej odmiany S90 D4. To niby ten sam silnik, ale osiągi znacznie poprawione.

Podoba się to, że V90 rozwija wysokie prędkości i sprawnie przyspiesza bez żadnego dyskomfortu dla pasażerów. Zawsze jest w nim cicho, spokojnie i komfortowo. To luksusowy, rodzinny ekspres na kołach, który wywoła uśmiech na twarzy kierowcy i nie przerazi swoich pozostałych pasażerów. Wprost idealna konfiguracja podczas podróży z rodziną.

Tym bardziej, że zaawansowane systemy wspomagające kierowcę radzą sobie nawet przy prędkościach przekraczających autostradowe. Aktywny tempomat i aktywna kontrola pasa ruchu sprawiają, że auto po drogach szybkiego ruchu jeździ właściwie samo. Niestety auto nawet po wyłączeniu systemów potrafi się wtrącić w naszą jazdę, jeśli uzna że dojdzie do wypadku.

Niechcący to przetestowałem - podczas jazdy autostradą, gdy przed auto mnie poprzedzające wtargnęło inne (typowe zajechanie drogi), powodując jego gwałtowne i mocne hamowanie. V90 powiązało zmniejszającą się odległość ze znaczną prędkością (w końcu autostrada) i praktycznie stanęło dęba, dociągając pasy wszystkim pasażerom. Sytuacja tylko teoretycznie była groźna, bo rozsądny kierowca wytraciłby prędkość zdecydowanie, ale kompensując hamowanie poprzez wykorzystanie całej wolnej przestrzeni przed autem.

Volvo nieco przesadziło, przez co tylko cudem obyło się bez najechania na jego tył. Mało tego, pasy spięło tak silnie, że przez kilkanaście sekund nie sposób było oddychać, co powoduje odruchową potrzebę ich odpięcia. Ok, gdybym się zagapił, to takie rozwiązanie pewno uratowałoby życie pięciu osób, bo V90 zdążyłoby wyhamować. Z drugiej strony auta nie są jeszcze tak mądre, by przeanalizować wszystko tak jak świadomy kierowca, przez co ich ingerencja nie zawsze jest w pełni trafiona.

Dynamiczna, szybka jazda ma także wpływ na spalanie. W trasie, w zależności od warunków jazdy, zużyjemy od 7,5 do 9,5 litrów na każde 100 kilometrów. W mieście, w warunkach zimowych, będzie to 9 – 9,5 litra. Trochę przeszkadza niewielki zbiornik paliwa – 60 litrów w aucie tej klasy, które jest zbudowane do pożerania kolejnych kilometrów to jednak trochę mało.

To, że nie potrzeba tutaj trzylitrowego diesla już ustaliliśmy. Ale czy jest jakiś minus napędu stosowanego w Volvo? Razi mnie tylko jedna rzecz, która pojawia się w mieście, podczas powolnej jazdy do prędkości 30-40 km/h. To brzmienie silnika, które jest chłodne niczym zimowy poranek w Sztokholmie i zupełnie nie pasuje do luksusowej atmosfery wnętrza V90. Nie zrozumcie mnie źle – to bardzo dobrze wyciszony samochód, a nie podoba mi się dosłownie sam dźwięk tego silnika. Co ciekawe, przy wyższych prędkościach dźwięk jest już inny i wtedy da się lubić.

Ale tę przypadłość można z łatwością zatuszować. Wystarczy włączyć system audio. Nie byle jaki, tylko opcjonalny system Bowers & Wilkins, z głośnikami z najwyższej serii modelowej producenta – Nautilius. Zazwyczaj jestem przeciwny dokupowaniu opcjonalnych systemów audio, pomimo tego, że bardzo cenię sobie muzykę. Z prostego powodu – często nawet bardzo drogie i renomowane zestawy grają przeciętnie, w zupełnym oderwaniu od ich ceny. Wszystkie Bose, Harman Kardon, Burmeister – raczej sztuka dla sztuki.

Ale nie tutaj. Tylko dwa razy w życiu byłem zachwycony poziomem odsłuchu w samochodzie. Pierwszy za sprawą Lexusa LS i systemu Mark Levinson, drugi podczas testu tego Volvo. Kupując S90/V90 trzeba koniecznie zaznaczyć tę jedną opcję. Reszta nie jest aż tak istotna. Koniecznie trzeba wybrać system audio powiązany z napędem CD (można bez), co pozwoli na nowo zdefiniować dobrze znane i lubiane utwory.

W takich chwilach biorę dobrze znaną mi płytę zespołu Queen, w której pierwszym utworem jest Bohemian Rhapsody. Odtwarzałem ten utwór dotąd wiele razy, ale pierwszy raz tak naprawdę usłyszałem go dopiero teraz. Nigdy nie był tak szczegółowy i nie zawierał tyle dźwięków. Zresztą, nawet piosenki puszczane w radio tutaj są zagrane wyjątkowo, a słuchanie ich nagle staje się przyjemnością. Ten zestaw audio jest jeszcze lepszy niż samo V90, a to bardzo trudna sztuka.

Początkowo można myśleć, że przełączenie procesora dźwięku z trybu studyjnego na salę koncertową będzie czymś sztucznym. Ale nie jest. Odwzorowanie akustyki sali koncertowej w Göteborgu to nie tylko chwyt reklamowy. Można zamknąć oczy, włączyć dowolną reklamę radiową i ze zdumieniem odkryć, że tam jesteśmy, a ktoś mówi do nas ze sceny.

Testowe Volvo V90 to auto do którego wsiadamy i wypoczywamy. Docieramy do miejsca docelowego, zanim w ogóle wyruszyliśmy w podróż. Zasiadamy w wygodnym fotelu, otoczeni estetyczną kabiną i paletą wysokiej jakości dźwięków. Gdy docieramy do domu, zastanawiamy się po co właściwie mamy do niego iść, bo już jesteśmy tam, gdzie chcemy przebywać. Pamiętam, jak w kiedyś potrafiłem zostawać w aucie po dotarciu na miejsce i słuchać najlepszych płyt. W tym V90 znów tak robiłem, gdzieś w oderwaniu od napiętego planu dnia i obowiązków.

Owszem, nie jest to auto idealne. Poprawiłbym kilka drobiazgów, które jednak nie mają wpływu na całokształt. To samochód, który bardzo mi się podoba. Jest elegancki, wygodny, szybki i wszystko to, co w nim początkowo przeszkadzało (silnik 2,0) podczas testu nagle przestało. V90 mnie oczarowało, bo jest dokładnie takie powinno być luksusowe, rodzinne kombi z nutką pieprzu. Jest tak dobre, że w korku chce się otworzyć szybę i powiedzieć kierowcy mijanego Audi A6, że wybrał nie to auto co trzeba.

• Mercedes-Benz Klasy E 350 BlueTec (W212)
• BMW 528i xDrive
• Audi A6 3,0 TDI Tiptronic quattro: Avant vs allroad 
• Lexus GS 450h F-Sport

Dotąd często nie było wyboru, bo wycieczka w klasę premium oznaczała albo kupno czegoś oczywistego, albo lekko niedoskonałego. Dziś jest inaczej. Mamy V90, które nie dość, że jest bardzo udane, to brak mu tego charakterystycznego zadęcia, co sprawia że dodatkowo mi się podoba. W tym roku jeździłem wieloma niezłymi, wyjątkowymi autami, ale to jest najlepsze z nich i nic na to nie poradzę. Zresztą zupełnie nie chcę próbować tego zmieniać.