Volvo V60 T6 AWD Inscription: to nie niemieckie marki powinny się obawiać tego kombi

Gdyby nie fakt, że przy odbiorze widocznego na zdjęciach V60 zaparkowałem obok większej V90-tki, nie zauważyłbym subtelnej różnicy w wymiarach. Nie chodzi nawet o długość tych samochodów, ale ich szerokość – V90 ma tutaj zaledwie 29 mm przewagi. Różnica niewielka, na ulicy niemal niezauważalna, tym trudniejsza do odnotowania w środku. Samochody można od siebie rozróżnić patrząc na szczegóły, co zdradził szef designu Thomas Ingenlath – światła do jazdy dziennej LED są nieco szersze i wystają z kloszy. I może właśnie przez ten brak znaczących różnic, dobrze wyposażone V60 może stanowić alternatywę dla większego V90.

Oczywiście zawsze pierwsze skrzypce będą grały SUV-y, ale kombi stanowią nieodłączny element szwedzkiej oferty. A V60 jest tutaj wyjątkowo mocnym zawodnikiem. Oferuje przecież niemal takie samo wnętrze, z niezwykle przyjemnym klimatem, rozsądną jakością wykonania oraz dużymi połaciami drewna i niezwykle czułej na uszkodzenia skóry. Można posądzić ekipę z mroźnej północy, że skopiowali oni rozwiązanie ze znanych już modeli. Tylko czy niezadowolenie jest usprawiedliwione, gdy pierwotny projekt okazał się po prostu dobry?

Gdy Volvo zaczynało swoją ofensywę modelową, wielu (w tym ja) z rezerwą podchodziło do idei dużego ekranu multimediów z upchanymi tam rozmaitymi funkcjami. Szwedom udało się sprawić, by był przyjemny w użytkowaniu i nie wymagał ślęczenia nad instrukcją obsługi. Nawet krytykowana przeze mnie cyfrowa regulacja klimatyzacji (czytaj: Peugeot) wydaje się już czymś normalnym.

Oczywiście, multimedia Volvo może i grają w pierwszej lidze, ale nie jest to najwyższy stopień podium. Zdarzały mu się chwilę zastanowienia, ale chyba najlepszym podsumowaniem ergonomii był fakt, że jedynym irytującym elementem było kasowanie średniego spalania w komputerze pokładowym. Wymagało to przekleństw, dzwonienia do znajomych i (w końcu) zajrzenia do instrukcji. No cóż.

A ten wynik będziecie sprawdzać raczej często. Volvo V60 w wersji T6 prezentuje się na papierze znakomicie – szwedzkie, rodzinne i bezpieczne kombi z zapasem 310 KM i napędem na cztery koła jest autem niemal idealnym. W dodatku z nierzucającym się w oczy zielono-asfaltowym kolorze może być waszym ulubionym środkiem transportu na lata. Trzeba się jednak liczyć z tym, że nie będzie to tania przejażdżka.

Filozofia Volvo opiera na maksymalnie czterocylindrowych silnikach. Dla niektórych większe jednostki to sprawa honoru. Dla innych cztery cylindry nie brzmią odpowiednio rasowo. Dla reszty to całkiem rozsądne rozwiązanie, tym bardziej, że V60 w tej wersji zapewnia zadowalające osiągi na poziomie 5,8 s do setki. Taki wynik – jak i 400 Nm od 2200 obr. – okupiony jest jednak znaczącym spalaniem. Na autostradzie raczej trzeba się liczyć z zużyciem około 10 l/100 km. W mieście... no cóż. Unikajcie korków, bo ważące ponad 1600 kg auto spali spokojnie 15 l/100 km – i to jest ten optymistyczny wariant.

Samych kilogramów nie czuć jednak w zakrętach, a 310 koni rozwijane jest w niezwykle kulturalny i spokojny sposób. Nie ma tu agresywnego szarpania, niespodziewanych reakcji ośmiobiegowej przekładni, ekspresyjnych efektów wciskania pedału gazu. Nie wiem już, czy Volvo w tym miesiącu tylko aspiruje czy może już weszło do segmentu premium, ale tak powinny jeździć dystyngowane samochody. Nawet, jeśli układ kierowniczy ma takie przełożenie, że na rondach trzeba przekładać dłonie na kierownicy. To zresztą domena każdego nowego Volvo – manewrować można małym palcem, ale trzeba przy tym się nieco namachać. Być może wersja R-Design ma coś w zanadrzu, choć na większe emocje poczekałbym do pojawienia się modyfikacji z palety Polestara.

Zapewne pamiętacie jednak starsze Volvo, które nie tylko były pancerne pod względem wytrzymałości, ale i były w stanie zabrać pół domu do bagażnika. Tę tradycję – przynajmniej pod względem przestrzeni – przerwało poprzednie V60. Tutaj powraca się do najlepszych lat, choć z zauważalnym umiarem. Dane katalogowe stwierdzają wynik na poziomie 529 l, co pozycjonuje auto lepiej niż chociażby schodzące ze sceny BMW serii 3. Wrażenie robi chociażby przegródka rozkładana z podłogi, która zgrabnie zakleszcza ładunek. V60 nie tylko zaprojektowano dobrze na papierze (szwed jest też dłuższy i ma większy rozstaw osi), ale i spędzono nieco czasu na doprowadzenie projektu do jeszcze lepszych wyników – choć sporego tunelu środkowego nie da się "ot tak" zmniejszyć.

Ciągły pęd w kierunku doskonałości widać – a raczej słychać – w wyciszeniu auta w porównaniu do V90. Gdy topowa limuzyna powyżej 140 km/h już dawała znać o wietrze w okolicach szyb i lusterek, V60 bezszelestnie przecina powietrze. Warto w takim wypadku zdecydować się na najlepsze audio w branży sygnowane marką Bowers & Wilkins. Na pokładzie mojego V60 znalazł się zestaw Harman Kardon, który gra – nazwijmy to z braku lepszego słowa – zadowalająco, lecz dopiero po podkręceniu tego i owego w ustawieniach.

Na polskim rynku klienta na V60 zgarnie większy brat, podniesiony XC60. Z kolei jeśli już z salonu wyjedzie tradycyjne kombi, najprawdopodobniej będzie on napędzany jednostką Diesla… z której Volvo zaczyna rezygnować. Jak wskazał jednak Mateusz Żuchowski podczas pierwszych jazd, takie rozwiązanie nie jest pozbawione sensu. Udało mu się takim autem osiągnąć spalanie na poziomie nieco ponad 5 l/100 km, co jest zaskakującym wynikiem w stosunku do nieco wysilonej wersji T6.

Bazowa wersja V60 zaczyna się od 147 tys. zł, ale trzeba pamiętać, że jest to wersja wyposażenia, która dopiero co weszła do produkcji i stanowi jedynie zaproszenie do gamy. Egzemplarze z benzynowymi jednostkami T6 to koszt minimum 200 600 zł, choć w ofercie znajdziemy też 250-konną benzynę z napędem na przednią oś startującą od 182 000 zł. Ceny, przynajmniej w porównaniu do konkurencji, są co najmniej zachęcające.

Nie mogłem sobie jednak odmówić zerknięcia do cennika większego V90. Tutaj auto z tym samym silnikiem o mocy 310 KM startuje od 287 tys. zł, a różnica ta nie topnieje z wyższym poziomem wyposażenia. To coraz bardziej podkreśla, że V90 nie powinno obawiać się konkurencji, a swojego mniejszego brata bliźniaka, który może dla niektórych klientów okazać się bardziej pociągający. Przynajmniej finansowo.