Test: Škoda Kodiaq 1.5 TSI Style – SUV w sam raz

Zacznijmy od zmian wizualnych. Nowy przód z szerszym grillem i smuklejszymi światłami nadał Kodiaqowi nico więcej muskularności. Niestety "rysą" na moim zdaniem przyjemnie wyglądającym grillu jest radar umieszczony tak, jakby samochód brał udział w serialu bez możliwości lokowania produktu. Oczywiście wyżej znajdziemy znaczek Skody, a jakby ktoś miał wątpliwości, to z tyłu jest typowy dla czeskiej firmy ogromny napis ŠKODA.

Tył już potraktowano spokojniej, a światła w standardzie są w pełni diodowe. Zresztą dotyczy to także przednich reflektorów, które w wyższych wersjach mogą być adaptacyjne o nazwie Full LED Matrix. Dla wersji Style są standardem. I jak zazwyczaj podkreślam wartość dobrego oświetlenia, tak w tym przypadku również. Nawet tylko dla niego warto wybrać Style, zamiast bazowej wersji Ambition.

Reflektory są o klasę lepsze niż adaptacyjne z Superba, które oślepiają kierowców jadących z naprzeciwka, a do tego szczególnie rewelacyjnie nie działają. Oświetlenie Kodiaqa po liftingu jest moim zdaniem jednym z najlepszych w autach klasy niepremium. Pięknie i dynamicznie wycinają fragmenty snopu światła tak, by kierowcy z przodu nie narzekali, a po przełączeniu na drogowe, robią nocą dzień przed autem.

Również jasna skórzana tapicerka zmienia postrzeganie wnętrza, które nawet wieczorem nie wprowadza mrocznego klimatu. Zaskakująco długo utrzymuje czystość i jakością robi dobre pierwsze wrażenie. Podobnie jak poziom montażu wszystkich elementów. Na przykład panel, za którym ukryto górny schowek, ten przed pasażerem, wygląda jak kawałek plastiku, a w dotyku przypomina gumę.

Zmiany wewnętrzne objęły zarówno część przed kierowcą, jak i środkową, z dużym, znanym już wcześniej dotykowym ekranem systemu multimedialnego. Ten i tak od początku istnienia Kodiaqa był bardzo dobry i tu nic się nie zmieniło. Cieszy intuicyjna i szybka obsługa czy dość dobra łączność bezprzewodowa, choć nieco irytuje każdorazowa konieczność łączenia auta z telefonem.

Cieszy wciąż w pełni mechaniczna, pokrętłowo-przyciskowa obsługa panelu klimatyzacji, w przeciwieństwie do tego, co czeka klientów Volkswagena. Oczywiście ergonomia czy funkcjonalność samochodu to najwyższa klasa. Z małym wyjątkiem.

Na dwuramiennej kierownicy, która pozwala jeszcze wygodniej trzymać ją osobom kierującym lewą ręką na godzinie 6, pojawiły się większe pokrętła do sterowania komputerem pokładowym i głośnością. Mocniej wystają, zatem łatwiej przez przypadek coś przełączyć lub zmienić natężenie dźwięku. Wcześniej to tylko irytowało, teraz doprowadza do szału. Pewnym pocieszeniem jest to, że pokrętła są o wiele mniej czułe niż wcześniej, zatem na reakcję komputera pokładowego nie czekajcie – trzeba czasami wcisnąć lub przekręcić pokrętło kilka razy.

Wyposażenie samochodu jest kompletne do zimowych jazd. Ma cztery miejsca siedzące z podgrzewaniem (800 zł), ogrzewaną kierownicę (600 zł) i przednią szybę (1200 zł), a także trzystrefową klimatyzację (standard w Style). Przed nieoczekiwanymi przeszkodami na drodze chroni pakiet na bezdroża (1100 zł), czyli dodatkowa osłona silnika, zawieszenia, przewodów hamulcowych i paliwowych oraz dodatkowe elementy ochronne.

W testowym aucie postawiono głównie na wyposażenie dodatkowe, kosztem silnika i napędu na cztery koła. W praktyce mamy samochód wyposażony bardzo dobrze, ale z najsłabszym silnikiem, który okazuje przynajmniej wystarczający.

Stosunkowo mała jednostka 1.5 rozwija 150 KM i 250 Nm w zakresie 1500-3500 obr./min. W połączeniu z 7-biegowym automatem potrafi rozpędzić kodiaqa w 9,7 s do 100 km/h i ostatecznie do 205 km/h. Na papierze osiągi są przeciętne, ale w praktyce więcej niż wystarczające.

Samochód cieszy dobrą dynamiką w pełnym zakresie obrotów i nigdy nie brakuje mu mocy w zakresie dopuszczalnych prędkości, choć nie można powiedzieć, bym mamy do czynienia z autem szybkim. Pomocna jest dobrze dostrojona skrzynia biegów, która szybko reaguje na potrzebę redukcji.

Standardowa blokada mechanizmu różnicowego EDS pozwala na sprawne i płynne przeniesienie mocy nawet na ośnieżoną nawierzchnię. Oczywiście przydałby się napęd 4x4, ale i bez tego kodiaq radzi sobie dobrze. Nawet w trudniejszych warunkach niż jazda do przodu.

Posłusznie skręca, a w razie podsterowności system ESC dobrze koryguje tor jazdy. Samochód radzi sobie również na podjazdach czy w lekkim terenie. Nie chciałbym przekonywać, że napęd 4x4 nie jest tu potrzebny, natomiast na pewno nie jest niezbędny.

Przyznam, że spodziewałem się trochę niższego zużycia paliwa. 9,3 l/100 km na autostradzie i 6,9 l/100 km podczas jazdy na drogach krajowych to minimum o litr więcej niż moje oczekiwania. Idę o zakład, że z 190-konnym motorem 2.0 TSI kodiaq spali najwyżej tyle samo.

Podczas całego testu i normalnego używania samochodu średnie zużycie paliwa wyniosło 9,6 l/100 km pomimo tylko krótkich jazd autostradami oraz raczej spokojnego operowania gazem. To akurat wynik, którego mniej więcej się spodziewałem.

Na dużą pochwałę zasługuje układ jezdny, w którym nie przesadzono ze sztywnością tłumienia, dzięki czemu auto jest bardzo komfortowe. To zasługa nie tylko samego zestrojenia, ale i dużego rozstawu osi, który pomaga w pochłanianiu nierówności i stabilizuje jazdę na wprost.

Nawet przy wysokich prędkościach samochód jest niewzruszony, a przy nagłej zmianie kierunku pochyla się na zewnątrz, jednak elektronika czule pieści hamulcami koła, by zachować jak najwyższą stabilność.

Testowy kodiaq jest wyposażony w solidny pakiet asystentów jazdy i ku mojemu zaskoczeniu, nie są to systemy irytujące. Tu znów odniosę się do Superba, w którym bywały dość męczące. Jedynie Predictive Cruise Control nadaje się tylko do wyłączenia lub w ogóle usunięcia z polskiego rynku, bo na naszych drogach bywa niebezpieczny. Chyba, że za bezpieczne uznaje się hamowanie do ok. 60 km/h na autostradzie, ponieważ nawigacji wydaje się, że jedziemy drogą techniczną i przed nami jest ostry zakręt. To tyle w kwestii autonomicznej jazdy w przyszłości.

Ogólnie jednak pozostałe systemy są faktycznie wspomagające i wręcz odprężające. Doskonale działa nie tylko tempomat w kwestii zachowania odstępu od aut poprzedzających, ale i system utrzymania na pasie ruchu.

Wersja testowa kosztuje 183 tys. zł, ale w niej zawarte jest wyposażenie dodatkowe za 34 tys. zł. Według cennika za 10 tys. zł mniej, kupilibyśmy specyfikację Laurin&Klement z tym samym silnikiem lub Sportline'a z dieslem o mocy 150 KM.

Faktem jest, że konfigurując wersję Style do poziomu L&K, ceny będą zbliżone, ale wybierając tańszy wariant i ogrom możliwości w konfiguratorze, możemy stworzyć auto w podobnej cenie co wyższa wersja, jednak z wyposażeniem lepiej dopasowanym do własnych potrzeb. I rzeczywiście, porównując Style z L&K, też wybrałbym niższy wariant, dodając swoje opcje, ale nie to, co w standardzie ma L&K. Jeśli już brać topową odmianę lub choćby Sportline, to silnik 1.5 TSI nie bardzo do tego pasuje. Lepiej zdecydować się na coś mocniejszego.

Ciekawostką może być to, że chcąc kupić tak dużego i przestronnego SUV-a z tradycyjnym, niehybrydowym napędem, nie ma na rynku dużego wyboru w podobnej cenie. No chyba, że konkurencją nazwiemy Seata Tarraco czy VW Tiguana, ale np. Koreańczycy już nic zbliżonego nie mają.

Pełne dane techniczne znajdziesz na Autocentrum.pl