Test: Rolls-Royce Phantom VIII series II - gdy 2,5 mln zł to uczciwa cena

Oto #TOP2022. Przypominamy najlepsze materiały mijającego roku.

Rolls-Royce Phantom wymyka się klasycznym cyklom produktowym. Tu nie ma liftingu co trzy lata, nowej generacji co sześć. Marka dalej trzyma się zasady, że nie liczy się to, co trzeba zmienić, lecz to, co trzeba zachować.

Coś trzeba było jednak zmienić. Jak mówi mi jeden z designerów odpowiedzialnych za drugie wcielenie ósmej generacji Phantoma, nie można do nadwozia znanego od lat podczepić jakiegoś nowego, nieznanego przodu. Dlatego zmiany są naprawdę kosmetyczne – światła nawiązują do rozświetlonego gwiazdami nieba, sam grill przypominający Partenon, wzorem mniejszego Ghosta, jest podświetlany (wiem, ale można to wyłączyć), a i pojawiła się mała, pozioma belka pod figurką Spirit of Ecstasy.

Tak naprawdę można myśleć, że twórcy ósmej generacji Rolls-Royce’a Phantoma padli ofiarą własnego sukcesu. Ostatnie lata należą do rekordowych, klienci nie mogą się doczekać by wydać ciężko zarobione pieniądze i nie ma w tym krzty przesady. W obliczu pandemii, wojny i kryzysu, ci posiadający odpowiedni budżet chcą go przeznaczyć na coś, co będzie miało dla nich naprawdę znaczenie.

Z perspektywy tylnej kanapy rozumiem to doskonale. Gdyby nie przesuwający się za oknem krajobraz, mógłbym przysiąc, że po prostu dalej stoimy na parkingu. Aż szkoda było mi dotknąć butami mający kilka centymetrów dywanik mięciutki jak owca. Ale zamiast skupiać się na tym, jak relaksująco jest na tylnej kanapie Phantoma, lepiej podrzucić o nim kilka faktów, by zrozumieć za co się tu płaci.

Skóra na której przychodzi mi zasiadać jest pozyskiwana z byków hodowanych tak wysoko, by żaden komar przez przypadek nie podleciał i nie wbił w nią swojej trąbki (co oznacza rany i widoczne ślady). System audio porównywalny jest tylko i wyłącznie ze sprzętem studyjnym i przynależy do niego 25 metrów światłowodów. Phantom ma ponad 130 kg wygłuszenia, ba, nawet opony wypełnione są pianką, która ma pochłonąć ok. 9 decybeli. Jeśli w moim egzemplarzu zdecydowałbym się na inne drewno w kabinie, poświęcono by jedno drzewo, by wszystkie słoje do siebie pasowały. 48 elementów powstawałoby 28 dni. Lodówka ma tylko dwie temperatury działania, bowiem dokładnie tyle wystarczy do serwowania szampana (ustawienia: vintage i non-vintage).

Myli się jednak ten, kto myśli, że Phantom traktuje kierowcę po macoszemu. "Krótka" wersja bierze też uwagę właściciela, który sam chce poprowadzić swoje auto. Tu również trudno mówić o rozczarowaniach. Cieniutka (choć po "liftingu" już grubsza) kierownica dalej jest tak wspomagana, że można kręcić nią siłą umysłu, jednocześnie zachowując precyzję godną skalpela. Na włoskich drogach węższych niż Phantom jest to na miarę złota. Zresztą, podczas testów przedprodukcyjnych zawieszenie dostawało taki wycisk, że sejsmografy odnotowały uderzenia ponad 30 km dalej! No i wisienka na szczycie tortu: nawet piknięcia systemów bezpieczeństwa nagrywane były przez orkiestrę symfoniczną.

Benzynowe V12, już niemal niespotykane na drogach, mruczy pod maską, zapewniając odpowiednią dynamikę. Wiecie, co to znaczy – po prostu szkoda schodzić do tak przyziemnych spraw jak sprint do setki. Niewątpliwie dobrą wiadomością jest fakt, że jeden z głównych inżynierów Rolls-Royce’a przyznał mi, że marka jest gotowa na przyszłość pod normami czystości spalin Euro 7, choć te jeszcze mają więcej znaków zapytania niż pewnych deklaracji. Jest jednak druga strona medalu. Już kilka lat temu połowa badanych klientów (wszak angielska marka robi wszystko, by zaspokoić ich potrzeby) stwierdziła, że nie bardzo interesuje ich co znajduje się pod maską ich auta.

Może wcześniej rzeczywiście stawałbym okoniem do takiego podejścia, ale za kierownicą Phantoma łatwo zrozumieć dlaczego takie rzeczy są nieistotne. Czy gdyby pod maską byłoby większe V16, czy coś by to zmieniało? Otoczony aurą spokoju znów stwierdzam, że nie. Teraz właśnie zaczynam rozumieć dlaczego ktoś chciałby wydać ponad około 2,5 mln zł (bez podatków) na Rolls-Royce’a. Phantoma kupuje się nie dlatego, by pokazać swój majątek. Kupuje się go, by z dorobku korzystać i odpowiednio go celebrować.

A majętni tego świata to potrafią – i to jak. Sami twórcy mówią o swoim aucie jako o czystym płótnie, które można zapełnić tak, jak się chce. Pominę kolory skóry i rodzaje drewna, nie wspomnę nawet o zestawie piknikowym za 40 tys. euro, którego dwa elementy drewniane łączy się przez 20 godzin. Chcesz kruszone (!) diamenty (!!) w lakierze (!!!)? Nie ma problemu, choć trzeba będzie znaleźć ich idealny stopień rozdrobnienia. Oczywiście możesz nazwać swój ulubiony odcień i zastrzec, że będzie wyłącznie na twoim Phantomie, przez co sąsiadowi zbieleje oko. Może uwielbiasz swoje psy i nie lubisz się z nimi rozstawać? Możesz np. zamówić ich wyszywane ręcznie podobizny na zagłówku. Chcesz, by rozgwieżdżone niebo na podsufitce (ponad 1300 ręcznie układanych elementów) przedstawiało układ gwiazd w dniu twoich urodzin? Nie ma powodów do obaw – czasami nawet znajdzie się jakaś spadająca gwiazda.

Patrząc z pespektywy "zwykłego" kierowcy to już fanaberie. Z drugiej strony – jeśli ciężko pracowałeś na swój sukces, czemu miałbyś nie dostać tego, czego chcesz? I takie właśnie założenie przyświeca Phantomowi, który naprawdę jest warty tych kosmicznych pieniędzy.