Infiniti Q60S 3.0 t: gdy liczy się tylko wygląd i moc

Obcowanie z tym samochodem ma nieco inny wymiar, niż gdybyście jeździli Audi A5 Coupé, BMW Serii 4 czy też Mercedesem Klasy C Coupé. Zgodzę się, że Audi może się komuś podobać, BMW jest rzeczywiście ładne, a Mercedes zrobił bodaj największy postęp w obszarze stylistyki ze wszystkich marek na świecie w ciągi minionych kilku lat. Jednak Infiniti stworzyło swój oryginalny i niepowtarzalny język stylistyczny, jakże inny od niemieckich konkurentów.

Zaczęło się w 2013 roku od modelu Q50. Aż prosiło się, aby przełożyć te wszystkie kształty na nadwozie coupé. W końcu się doczekaliśmy i powstało arcydzieło. Moim zdaniem najpiękniejsze auto produkcyjne, jakie można obecnie kupić, zwłaszcza za takie pieniądze, choć zawsze wygląd pozostaje kwestią mocno indywidualną i czysto subiektywną.

Tak mocno, że nadwozie w innym odcieniu lakieru nie wygląda tak dobrze. Lakier Dynamic Sunstone Red, kosztujący dodatkowe 6100 zł jest tu na wagę złota. Moim zdaniem to jedyny, jaki pasuje do tego modelu.

Nie będę w tym miejscu opisywał stylistyki, ponieważ sto słów nie odda tego, co jeden obraz. Pozwolę wam się zatrzymać na chwilę, przerwać czytanie i po prostu popatrzeć.

Zajmijmy się tym, jakie auto jest w rzeczywistości, w praktyce i codziennej jeździe, a nie na obrazku, bo wygląd zawsze łatwo zasłania pewne wady.

Samochód jest technicznie prawie taki sam jak opisywany przeze mnie niedawno Infiniti Q50S. Z tą różnicą, że w Q60 z silnikiem 3.0 V6 dostajecie standardowy napęd na cztery koła i nie ma innej wersji. Z jednej strony auto prowadzi się dużo pewniej i bezpieczniej, ale brakuje mu znamion sportowca. Jest raczej kulturystą, który napina pięknie wyrzeźbione mięśnie, a przeciwnika potrafi zmylić przymrużonymi oczami, ale w starciu z grubym i niezbyt estetycznym strongmenem pokroju BMW M4 czy Mercedesa-AMG nie ma żadnych szans.

Trzeba od razu zaznaczyć, że jest to typowe gran turismo w pełnym tego określenia znaczeniu, nie mające wiele wspólnego ze sportową jazdą. Do charakteru sportowca nie pasuje skrzynia biegów, niezbyt szybka, ale wygodna oraz układ hamulcowy, mający pewne opóźnienie podczas mocnego wciśnięcia pedału i wprowadzający niestabilność, gdy zaczniecie ruszać kierownicą. Same hamulce są w porządku, bo droga hamowania ze 100 km/h to 37,7 m i nie zmienia się po rozgrzaniu 355-milimetrowych tarcz.

Systemu przeciwpoślizgowego nie da się wyłączyć, więc nie ma mowy o innym poślizgu niż podsterowny, który jest dość późno hamowany. Żadnej nerwowości w środku czy na wyjściu zakrętu. Oczekiwałbym jednak systemu ESP działającego z wykorzystaniem torque vectoringu, a nie po prostu hamującego samochód. Nadsterowność nawet trudno wymusić.

Układ kierownicy wciąż oceniam jako bardzo dobry, a zawieszenie w trybie sportowym nie jest przesadnie twarde, choć na drodze sprawdza się w każdej sytuacji. Jest dokładnie takie, jakiego by się chciało w modelu tej klasy. Dzięki systemowi adaptacyjnemu pozwalające na komfortową jazdę, a gdy trzeba, stające się odpowiednio zwarte i przykuwające solidnie cztery opony o rozmiarze 245/40 R19 do nawierzchni. Samochodem jeździ się bardzo dobrze pod warunkiem, że nie oczekujecie od niego, że będzie sportowym, jak wszelkiej maści RS-y, M Powery i AMG.

Dobre wrażenie pogłębiają systemy odpowiadające za utrzymanie w pasie ruchu czy zapobieganie kolizjom, których cały pakiet nosi określenie tarczy bezpieczeństwa. I słusznie. Pod tym względem Infiniti jest wciąż bez konkurencji, ponieważ nie ma na rynku samochodu, który wyręczałby kierowcę z jazdy po autostradzie w jednym pasie ruchu bez drażniących ostrzeżeń. Nie ma drugiego takiego, który w sposób tak subtelny kontroluje odległość od poprzedzającego auta i praktycznie eliminuje ryzyko kolizji. Po kilkudniowym teście i wzięciu innego samochodu, nawet z wyższej półki, od razu czuć tę różnicę.

Infiniti Q60 S należy traktować jako zwykłe auto z silnikiem o dużej mocy. Tej jest wystarczająco, by bezpiecznie przyspieszyć w dowolnym momencie, wyprzedzać i szybko zniknąć gdzieś za horyzontem, ale obiektywne osiągi nie są rewelacyjne. Czas przyspieszania do 100 km/h na poziomie 5,0 s tylko to potwierdza. Dla porównania, BMW 440i xDrive potrzebuje 4,9 s z silnikiem o mocy 326 KM, ale za to dużo lepszą skrzynią biegów. Potwierdzają to także moje pomiary – 5,1 s do 100 km/h.

Jedyną barierą w uzyskaniu lepszego wyniku jest skrzynia biegów, która potrzebuje chwili zastanowienia się przy samym starcie. Gdyby tę chwilę wyeliminować, a biegi zmieniałyby się szybciej, czas rozpędzania mógłby się skrócić o dobre pół sekundy. Tryb manualny w tej konstrukcji zupełnie nie ma sensu, ponieważ jest jeszcze bardziej ospały od automatycznego.

Zasiadając za kierownicą Q60S można odnieść pierwsze wrażenie, że wszystko jest identyczne jak w Q50S. Owszem, cały kokpit tak, ale już fotele są nieco inaczej osadzone. Mają inny kształt, lepsze podparcie boczne i zbyt mały zakres regulacji wysokości zagłówka. Osoba o wzroście powyżej 180 cm nie będzie miała go w odpowiednim miejscu. Mierzący 188 cm kolega nie tylko na to narzekał, ale także na brak miejsca nad głową. Przy ustawieniu oparcia fotela w sposób prawidłowy, bez pozycji leżącej, dotykał czubkiem głowy czarnej podsufitki.

Nie przeszkadzał mu natomiast wysoko poprowadzony pas bezpieczeństwa, który przez brak regulacji wysokości przebiega po mojej szyi. Nic nie dało się z tym zrobić. Można było nieznacznie podnieść fotel, ale i tak nie rozwiązywało to problemu. Niestety to nie koniec.

Gdy auto wprowadzicie w silne przeciążenie, włącza się system dociągania pasów. Brawo! Tylko dlaczego się to nie wyłącza. Napięte jak struna pasy czasami się luzują, ale zazwyczaj nie, nawet po zatrzymaniu się. Jeżeli cofniecie lekko ciało, one jeszcze mocniej się napną. Aby nie stracić tchu, trzeba je odpiąć. Chyba nie do końca o to chodziło konstruktorom.

Szkoda, bo pozycja za kierownicą jest naprawdę wzorowa, a samo przebywanie w tym samochodzie daje radość. Można spokojnie przymrużyć oko na niektóre elementy (przyciski, ekran komputera) pochodzące wprost z Nissana, bo jakość wykonania jest bardzo dobra. Mniejsze znaczenie ma fakt, że z tyłu prawie nikt nie usiądzie, a przewożąc dzieci w fotelikach trzeba iść z nimi na kompromis w temacie miejsca na nogi.

Jednak pomijam to, że samochód jest pełen niedociągnięć, bo większość przysłania wygląd. Jedyną, naprawdę poważną wadę stanowią wspomniane pasy. Obiektywna ocena i tak jest dość wysoka za sprawą niskiej ceny, zaczynającej się od 267 tys. zł za taką właśnie wersję silnikową. Auto w specyfikacji Sport Tech – jak testowe – kosztuje 307 tys. zł i w przeciwieństwie do innych marek premium ma pełne wyposażenie, pomijając wspomniany lakier. Biorąc to pod uwagę, jedyną konkurencją jest zupełnie inny, ale podobny pod względem mocy Ford Mustang GT.

Infiniti Q60S to oferta dla indywidualistów, którzy kochają bardziej piękno niż technikę. Dla osób szukających samochodu o sportowym wyglądzie, dużej mocy i pozwalającego się tak samo odprężyć, jak i zaimponować innym. Choćby samym faktem wyboru tego modelu, a nie innego. Nawet jeżeli jedną z głównych przesłanek jest atrakcyjna cena.

Zdjęcia wykonaliśmy na lądowisku Sobienie Szlacheckie dzięki uprzejmości aeroklubu Silvair