Gladiator

Piąta rano. Ze snu wyrywa mnie dźwięk budzika. Już? Przecież dopiero udało mi się zasnąć! Odsłaniam okno w pokoju położonym na jednym z ostatnich pięter hotelu Crowne Plaza w Dubaju. Za szybą nadal noc. Z powodu zawieszonego w powietrzu kurzu z pustyni ledwo widać położone po drugiej stronie sztucznej rzeki Dubai Creek „centrum”. Chyba tylko jakiś zarys niektórych wieżowców i mrugające ostrzegawczo światełka, najwyższego budynku świata, słynnego Burj Khalifa...

Piąta rano to jednak nie najgorsza pora. Podczas zawodów, dakarowi motocykliści często wstają jeszcze wcześniej. W trakcie rajdu startują jako pierwsi, koło 7 rano. Piąta rano w Dubaju to trzecia w nocy w Warszawie. Szok organizmu dodatkowo ściska mi żołądek. Nie ma co się mazać - Błażej - budź się! Prysznic pomaga. Synapsy w mózgu zaczynają wreszcie trafiać w siebie nawzajem, uświadamiając co właściwie tu robię. Przyleciałem na zaproszenie teamu X-Raid po to, by pojeździć po pustyni ich słynnym Mini All 4 Racing. Samochodem, który w roku 2015, w tym najtrudniejszym rajdzie świata, ustrzelił 1,2 i 3 miejsce. Do czego porównać taki zaszczyt? Może do audiencji u królowej Elżbiety? Tylko, że będzie dużo bardziej gorąco. Albo do okrążenia zwycięskim bolidem formuły 1 toru w Monaco. Z gigantycznie większym prawdopodobieństwem jednak, że wyląduję dzisiaj na dachu, niszcząc warty ponad milion euro samochód. Ślina zasycha mi w ustach na samą myśl. W takiej sytuacji ciężko myje się zęby.

Chwilę później słońce zaczyna wschodzić, a ja wsiadam już do transferowego busa. W drzwiach wita mnie uśmiechnięty Krzysztof Hołowczyc. Wyspany? – pyta. Gdy potrząsam przecząco głową zaczyna tłumaczyć – Jak wzejdzie słońce wystaw do niego twarz i zrób parę głębokich wdechów, zobaczysz twój organizm sam „odpali”. Po czym klepie mnie po plecach i z gracją dwumetrowej kozicy wskakuje po schodkach do busa.

Jak on to robi, że ma tyle energii? – myślę, przypominając sobie wczorajszą kolacje, podczas której wraz z Nanim Romą opowiadali mi o trudach Rajdu Dakar. Są takie momenty – mówił Hołek – kiedy w drugim tygodniu rajdu robisz tzw. „odcinek maratoński”, podczas którego nie wracasz wieczorem na biwak, czyli tam gdzie czeka na ciebie serwis, posiłek i masaż. 1300 kilometrów. I utykasz w piachu, albo przebijasz oponę. Środek pustyni Atacama, najbardziej suche miejsce na świecie! Do tego na 4000 metrów n.p.m. Walczysz o każdy oddech, a musisz zasuwać z łopatą, podkładać najazdy. Wtedy rzeczywiście myślisz sobie, że chyba pozostało tylko położyć się pod samochodem i umrzeć. No tak. Wstawanie poranne w luksusowym hotelu to w porównaniu do tego betka.

W zatrważającym tempie słońce podnosi się nad horyzont zaczynając swoje niszczycielskie działanie. Dwunastopasmowa autostrada, wieżowce, samochody – wszystko pokryte jest pustynnym kurzem. Miasto zbudowane jest bez „ładu i składu”. Nie wiadomo kiedy się zaczyna, a kiedy kończy. Puste osiedla domów jednorodzinnych, zaprojektowanych przez domy mody takie jak Fendi, ciągną się daleko w pustynię. Pomiędzy nimi - wydmy. Wzdłuż drogi ścieżka rowerowa, a na niej niestrudzeni kolarze. Popedałują jeszcze przez jakąś godzinkę zanim upał uniemożliwi im uprawianie sportu. My skręcamy w boczną, szutrową drogę.

Przez przednią szybę busa w oddali widać jakieś namioty. Nagle zza wydmy słuchać ryk. To Nani Roma z Nasserem Al-Attiyahem w dwóch Mini teamu X-raid. Wyskakują nie wiadomo skąd i przecinają drogę naszego autobusu. Zawracają i zaczynają jeździć wokół niego długimi poślizgami, demonstrując możliwości swoich wozów. Jak teraz nie wyjść przy takich herosach na kompletnego idiotę – myślę zaciskając ręce na torbie fotograficznej, zupełnie zapominając o zrobieniu zdjęć.

Nie ma czasu jednak na zbędne zastanawianie się. W namiocie czeka już Michel Périn, dakarowa legenda, pilot Naniego Roma. Przeprowadza krótki kurs rajdowego pilotażu. Przygotowuje nam mapki naszej dzisiejszej trasy. Tłumaczy, co oznaczają zapisane na marginesach odległości – kilometry jakie upływają od startu odcinka, kilometry do jego końca, oraz odległości pomiędzy punktami. Wprowadza w znaczenie poszczególnych symboli. Strzałki, wydmy, kopny piach, wyschnięte rzeki, kamienie. Ciężko się w tym wszystkim połapać. Najważniejsze, że dwa wykrzykniki oznaczają niebezpieczeństwo. Kolorowymi mazakami każe pokolorować nam mapki, tak, by wystarczył rzut oka by rozeznać się w prezentowanych na nich kategoriach znaczków. Oddzielny kolor na przebieg trasy, oddzielny na waypointy, oddzielny na niebezpieczeństwa.

Z kursu wychodzę jeszcze bardziej skołowany. Czy to znaczy, że taki gość jedzie w 50-stopniowym upale, w trzęsącej się na wybojach rajdówce, przez 600 km i cały czas czyta z kartki, jednocześnie obserwując kompas, kasując nogą rajdowy licznik odległości (Halda) pomiędzy punktami? Dzielę się tymi wątpliwościami z Krzyśkiem Hołowczycem i z jego szerokiego uśmiechu czytam, że kiedy przyjdzie mi być dzisiaj jego pilotem, postara się żeby było mi szczególnie trudno. Najwyżej się porzygasz – mówi wzruszając ramionami.

Ale najpierw moja kolej by poprowadzić rajdowe Mini. Wbijam się w niepalną bieliznę i ognioodporny, wyścigowy kombinezon z Nomexu. Nawet nieźle izoluje od panującego na zewnątrz 40-stopniowego upału. A jest dopiero 10 rano. Przy samochodzie czeka właściciel zespołu X-Raid, dwumetrowy Sven Quandt, jedyny człowiek, którego boją się nie-bojący-się-niczego ubermensche, jakimi są zawodnicy.

Zaczynam czuć dodatkową odpowiedzialność. W teamie jeździ jeszcze Kuba Przygoński (a do niedawna sława jaką był Adam Małysz). Mechanicy, którzy pomagają mi się zainstalować w samochodzie, zaciskając mi pasy, dopinając kask i instalując zdejmowaną kierownicę, także są Polakami. Głupio byłoby gdyby Polak, czyli ja, zniszczył to bezcenne auto... Otuchy dodaje mi także związany z Polską, francuski Pilot Xavier Panseri. Będzie dobrze – mówi – jeździłeś kiedyś z kłową, sekwencyjną skrzynią biegów? Nie? Mocno szarp za lewarek i dasz radę! A ja ci pokaże dokąd masz jechać. Odpalam 320-konny silnik i zaczynam cofać spod namiotu serwisowego. W ostatniej chwili do drzwi podbiega Hołek. Tylko nie spal sprzęgła! Ten samochód zaraz jedzie na rajd! – krzyczy. Świetnie. Jakbym miał mało zmartwień.

Trzy litry pojemności, sześć cylindrów i dwie turbosprężarki. 320 koni i 800 Nm momentu obrotowego, dostępnego od 2100 obr./min. Wszystko mechaniczne. W Dakarze elektroniczne, adaptacyjne zawieszenia i komputerowe dyferencjały są zakazane. Wał napędowy z włókna węglowego, zawieszenie z podwójnymi amortyzatorami marki Reiger, tak zaawansowane, że konkurencja będzie je mogła kupić dopiero za dwa lata.

Za plecami 385-litrowy bak z dieslem. Do tego 6-biegowa, sekwencyjna, kłowa skrzynia firmy Sadev. Imponujące fakty. Ale ja widzę tylko przemykającą pod kołami pustynię i słyszę ogłuszający dźwięk motoru. Skrzyżowanie chorego na gruźlice Dartha Vadera z odkurzaczem.

Przez intercom Xavier mówi – teraz w lewo, pomiędzy te opony! Zjeżdżamy z utartego szlaku i się zaczyna. Drugi, trzeci, czwarty bieg. Na początku mam trudności z wbijaniem ich z odpowiednią siłą. 140 km/h po piasku. Hamowanie, tak skuteczne jakbym się zatrzymywał nie na pustyni, a na asfaltowej ulicy. Skręcamy pomiędzy wydmy, wyrzucając tony piachu spod kół. Przez chwilę nic nie widzę przez żadną z szyb, ale trzymam gaz „do dechy”. Byle się nie zakopać! Niesamowite Mini brnie przez całą tę sytuację ze stoickim spokojem.

Pomiędzy dwiema mniejszymi wydmami skręcamy w lewo. Za mocno skręcam koła i zaczynam płużyć przodem. Przypominam sobie radę, jakiej przed wyjazdem udzielił mi Kuba Przygoński. Przytrzymuję lekko hamulec lewą nogą i po chwili wraz z Xawierem suniemy wzdłuż wydmy długim, pięknym „bokiem”. Mini wyciska ze mnie siódme poty. Dosłownie. Momentami muszę rękawicą przecierać oczy, tak leje mi się z czoła. Do prowadzenia potrzeba tu sporej fizycznej siły, jakiej normalny samochód, nawet wyścigowy nie wymaga. Do tego luźna nawierzchnia sprawia, że kierowca cały czas pracuje kierownicą. Wyrywa samochód z kolein, walczy z nagłymi przejściami z podsterowności w nadsterowność. Na wybojach głowa w kasku obija się non-stop o uszy fotela. Mam do przejechania niespełna 8 kilometrów i już mam dość. Czy oni oszaleli, że jeżdżą tak po 600 km dziennie przez dwa tygodnie?

Kątem oka zauważam wyprzedzający mnie w odległości 500 metrów drugi samochód. A wydawało mi się, że tak szybko jadę... To drugie Mini prowadzone przez Naniego Roma wykonuje piękne skoki z pobliskich wydm. Nani popisuje się wożąc pozostałych zaproszonych dziennikarzy. Rozprasza mnie to delikatnie i niechcący zjeżdżam z trasy, zahaczając o małe pole pełne kamieni. Fatalny błąd, w wyniku którego przebijam jedną z tylnych opon. Natychmiast się zakopujemy. Wysiadam z samochodu by pomóc Xavierowi, zaskoczony, że zapadam się po kolana w piachu. I ja po tym przed chwilą jechałem prawie dwutonowym samochodem? Jak to możliwe?!

Pomimo hydraulicznego podnośnika, który sam unosi całe auto, szarpanina z kołem, łopatą, najazdami zajmuje nam 45 minut. Umieram z gorąca i wycieńczenia. Chyba już wiem o czym mówił wczoraj Hołek. On i jego koledzy to rzeczywiście prawdziwi współcześni gladiatorzy. Mierzący się nie tylko z niesympatycznymi warunkami atmosferycznymi, ograniczeniami technicznymi wozów, co z własną psychiką i fizjologią. W porównaniu z nimi latający ze szczytu Matterhorn’u facet w stroju wiewiórki, jest zrównoważonym psychicznie korporacyjnym księgowym.

W końcu udaje się ruszyć. Po raz setny przepraszam Xaviera, za moją nieuwagę ale on tylko wzrusza ramionami. Dojeżdżamy do drogi, która po skręceniu w prawo zaprowadzi nas z powrotem do namiotu-bazy, kiedy mój pilot nagle mówi – wiesz co, chyba sobie radzisz. Zanim wrócimy... nie chcesz zrobić jeszcze jednego kołka? Tylko nie mów nikomu... – dodaje. Przez chwile przez myśl przebiega mi widziana wcześniej w namiocie, wypełniona lodem balia, w której pomiędzy kostkami spoczywały szklane buteleczki z napojami. Wizja ta, trwa dosłownie ułamek sekundy, po którym wbijam pierwszy bieg i wciskając gaz do dechy skręcam w lewo. Chyba załapałem dakarowego bakcyla.