Opel Combo Life 1.2 Turbo: tańsza opcja dla auta rodzinnego. Imponuje funkcjonalnością

Ponieważ to jeden z najdynamiczniej rosnących segmentów w Europie. Również w samej Polsce, gdzie na przestrzeni czterech lat sprzedało się o 21 proc. więcej takich aut w wersji dostawczej, ale przede wszystkim aż o 46 proc. więcej w wersji osobowej. Do tego sprzedaż tych drugich w 2017 roku po raz pierwszy przewyższyła wersje dostawcze.

Fakt drugi to powoli starzejąca się Zafira i kto wie, czy powstanie nowa generacja tego modelu. A nawet jeżeli powstanie, to Combo Life jest jej tańszym odpowiednikiem, a do tego znacznie wszechstronniejszym autem.

Dla Opla to na razie absolutna nisza, ponieważ bazujący na Fiacie Doblo poprzednik sprzedawał się w niewielkiej liczbie. Teraz nowe Combo jest produktem koncernu PSA, do którego należy jedna trzecia rynku kombivanów. Jednak Opel zapewnia, że auto co prawda bazuje na francuskiej technice i jest wytwarzane wspólnie z peugeotami i citroenami, ale ostatecznie i tak przechodzi ostatnie szlify w niemieckim Rüsselsheim. W przeciwieństwie do poprzednika, to auto rzeczywiście można nazwać oplem, a nie tylko fiatem z doklejonym znaczkiem.

Przede wszystkim wyglądem, który pasuje do linii modelowej Opla. Oczywiście dotyczy to głównie przedniego pasa, bo tylny jest wspólny dla wszystkich kombivanów PSA. Również wyposażeniem charakterystycznym dla modeli Opla, takim jak podgrzewane koło kierownicy.

Ponadto, niemal wszystkie systemy bezpieczeństwa, a łącznie może być ich 19, zostały opracowane przez Opla z wykorzystaniem m.in. technologii OpelEye. Natomiast system obserwacji otoczenia przy użyciu kamer rozmieszczonych dookoła pojazdu czy IntelliGrip, czyli elektroniczna blokada przedniego mechanizmu różnicowego, pochodzą z koncernu PSA. Odnośnie tego pierwszego rozwiązania, niestety wciąż działa ono tak sobie, z dużym opóźnieniem generując obraz, zwłaszcza po bokach. Pozostałe systemy działają jak trzeba.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że Opel Combo Cargo, który nota bene został nagrodzony tytułem vana roku 2019, może być wyposażony w system lusterka wstecznego realizowanego przez kamerę umieszczoną z tyłu. Można z niej korzystać podczas jazdy i parkowania, a dodatkowo kierowca ma podgląd z kamery pokazującej obszar z prawej strony pojazdu. Jest to związane z tym, że Cargo jako samochód dostawczy nie ma przeszklonej tylnej części.

Ciekawym rozwiązaniem jest także system kontrolujący obciążenie auta. Gdy samochód zostanie przeładowany, kierowca zostanie poinformowany o tym odpowiednią lampką. Wróćmy jednak do wersji osobowej.

Cała płyta podłogowa EMP2 i gama silników to projekty francuskie. Combo Life występuje w dwóch wersjach nadwozia. Wersja standardowa mierzy 4403 mm długości, natomiast XL 4753 mm i może być wyposażona w trzeci rząd siedzeń. Pojemność bagażnika w wersji standardowej to od 597 do 2126 l, natomiast w wersji XL od 850 do 2693 l.

W drugim rzędzie może być montowana kanapa lub trzy niezależne fotele z trzema zaczepami ISOFIX. Kosztują one 1600 zł w wersji Enjoy i są oferowane bez dopłaty do wersji Elite. Można też zamówić składany fotel pasażera, który umożliwi przewożenie długich przedmiotów. Kosztuje dodatkowe 900 zł. Za trzeci rząd foteli też trzeba dopłacić 3900 zł do wersji Elite i tylko do tej jest oferowany.

Gama jednostek napędowych obejmuje jeden silnik benzynowy 1.2 Turbo o mocy 110 KM, moim zdaniem (i samego importera) może to być najpopularniejsza jednostka w gamie wersji osobowej Life. Są też trzy wersje wysokoprężne 1.5 diesel o mocy 76, 101 i 131 KM, przy czym ta ostatnia może być łączona z 8-biegowym automatem.

Będę uczciwy – wbrew temu, co widać na zdjęciach, nie jest samochodem brzydkim. Piszę to dlatego, że padło wiele niepochlebnych komentarzy na temat wyglądu samochodu w momencie jego premiery. Na żywo jest lepiej.

Jednak w tym segmencie największe walory znajdziemy we wnętrzu. Miałem do czynienia z wersją krótką w dobrze wyposażonej wersji Elite z panoramicznym dachem, kosztującym dla Enjoy 4400 zł (wyposażenie standardowe w Elite). Pośrodku jest biegnąca przez całą długość dachu konsola, która z jednej strony jest półką, z drugiej dużą diodową lampą z delikatnym, nastrojowym światłem. Z tej półki da się rzeczywiście skorzystać, kładąc tam najlepiej lekkie i miękkie przedmioty.

Znacznie ciekawszym rozwiązaniem jest dodatkowa półka nad przestrzenią bagażową, która również wchodzi w skład tego pakietu. Od wnętrza można się do niej dostać przez przesuwne klapki, natomiast po otwarciu bagażnika, można ją opuścić w dół. Jej pojemność jest spora, ale maksymalne obciążenie to 10 kg. Swoją drogą, tak jak widać na zdjęciach prasowych, jest to idealne miejsce do przewożenia pluszaków i innych zabawek.

Opel chwali Combo za 28 schowków i rzeczywiście pod tym względem niemiecki kombivan może konkurować z najlepszymi. Pod warunkiem, że większość z nich dokupicie. Na przykład duża środkowa konsola, w której można zmieścić nawet małe zakupy, kosztuje 1700 zł. Szkoda, że nie ma tam uchwytów na napoje. Są one na desce rozdzielczej, jak w rasowych dostawczakach. Niestety dość małe. Schowki podłogowe w drugim rzędzie siedzeń dokupuje się w pakiecie z trzema niezależnymi fotelami i składanym przednim fotelem za 2700 zł lub do wersji Elite za 1100 zł.

Ogromnym walorem auta jest bagażnik. Sam w sobie nie wyróżnia się niczym szczególnym – jest duży i foremny – ale na przykład półka bagażnika ma dwa poziomy wysokości, jest łamana, co ułatwia dostęp. Również przed uchylane okno w tylnych drzwiach. Brakuje natomiast haczyków na zakupy.

Gdybym kupił Combo, z pewnością zamówiłbym siatkę oddzielającą przestrzeń bagażową od pasażerskiej. Kosztuje tylko 450 zł, a można ją zamontować zarówno za drugim jak i za pierwszym rzędem siedzeń. Swoją drogą, trzy niezależne fotele drugiego rzędu bardzo łatwo się składają i tworzą całkowicie płaską podłogę.

Tradycyjnie dla Opla, pozycja za kierownicą jest bardzo wygodna dzięki szerokiemu zakresowi regulacji. Szeroka konsola środkowa oddzielająca pasażerów z przodu jest moim zdaniem trochę niezagospodarowana. Owszem, jest tu duży schowek na smartfona, ale małe wgłębienie najwyżej na espresso, mogło by być dwa razy większe. Fotele z przodu mają seryjnie montowane, składane podłokietniki w stylu auta dostawczego.

Jakość wykonania kokpitu jest średnia. Niektóre elementy odstają, inne mają delikatne niewykończenia w procesie obróbki, a materiały są typowe dla aut użytkowych. Swoją drogą nie ma się co dziwić, bo Combo jest samochodem użytkowym, a deklaracja, że powstał najpierw jako auto osobowe, a potem jako dostawcze, niczego tu nie zmienia.

Z tyłu pasażerowie mają sporo miejsca, gdyż trzy niezależne fotele nie są ciasne, a dodatkowo mogą skorzystać z nawiewów wentylacji z regulowaną siłą nadmuchu. Zaczepy ISOFIX nie zostały wyeksponowane, a głęboko schowane w oparciu. Dostęp do nich nie jest jednak utrudniony, trzeba tylko otworzyć zamek błyskawiczny. Sprawdziłem – z tyłu mieszczą się trzy foteliki obok siebie.

Do jazdy testowej wybrałem najprawdopodobniej najpopularniejszą wersje silnikową, czyli benzyniaka 1.2 z trzema cylindrami, mocą 110 KM i momentem obrotowym 205 Nm dostępnym od 1750 obr./min. Jednostka ta oferowana jest wyłącznie z manualną skrzynią biegów, której obawiałem się najbardziej.

Niepotrzebnie, ponieważ francuska przekładnia pracuje dobrze, choć drogi prowadzenia są na tyle długie, że włączanie piątego biegu może okazać się problemem dla osób o krótkich rękach. Nie mniej jednak, ja nie miałem z tym kłopotu i sama skrzynia okazała się wystarczająco precyzyjna, mająca dobre zestopniowanie. Trudniej było mi się przyzwyczaić do gumowo pracującego i biorącego dość wysoko sprzęgła.

Silnik 1.2 Turbo jest wystarczająco mocny. Cechuje się dużą płynnością w nabieraniu obrotów i niezłą elastycznością. Chętnie pracuje w zakresie od 1500 obr./min do czerwonego pola. Przyspiesza żwawo i cicho.

Układ jezdny z belką skrętną z tyłu nie jest jakimś majstersztykiem – po prostu poprawną konstrukcją. Mniejsze nierówności tłumione są cicho i przyjemne, a większe niestety z charakterystycznym dla wielu samochodów francuskich – również dla Opla Crosslanda X – głośnym dudnieniem. Moim zdaniem najgorszą opcją, jaką można do tego auta dokupić, są większe obręcze kół. Im grubsza opona, tym przyjemniejsza jazda.

W obserwacji otoczenia i wnętrza zwykle pomagają przede wszystkim lusterka i duże przeszklenie kabiny. To drugie jest dobre. Natomiast lusterka zewnętrzne odpowiednio duże, ale wewnętrzne jest zdecydowanie za małe. Za 400 zł można kupić Pakiet Bezpieczeństwa Dziecka, w skład którego wchodzi małe lusterko do obserwacji tylnych siedzeń, a dodatkowo osłony przeciwsłoneczne w tylnych oknach w postaci siatek oraz siatka oddzielająca przestrzeń bagażową, o której już wspominałem. Problem tylko w tym, że ten pakiet jest dostępny dopiero po zakupie pakietu Wnętrze z trzema niezależnymi siedzeniami, stolikami w oparciach przednich foteli oraz schowkami podłogowymi – 2700 zł do Enjoy i 1100 zł do Elite.

Opel Combo Life na polskim rynku został wyceniony na 68 800 zł w wersji Essentia – realnie 72 450 zł z klimatyzacją. Za 75 800 zł można mieć już dobrze wyposażoną i przede wszystkim dającą możliwość konfiguracji wersję Enjoy. Mowa tu cały czas o wersji benzynowej.

Diesel 76 KM kosztuje tylko o 2800 zł więcej, ale już 102-konny o 8100 zł więcej. Nie jest to różnica przesadzona, bo zakup diesla powinien się zwrócić – na samym paliwie – po około 70-80 tys. km.

Ja po prostu uwielbiam kombivany, bo jak żaden inny typ samochodu, ten segment pasuje do moich potrzeb. Projekt wnętrza bogato wyposażonego combo bardzo mi się podoba pomimo pewnych wpadek jakościowych. Jak każdym oplem, również i combo jeździ się przyjemnie, komfortowo, tak jak lubię. Wszechstronność wnętrza jest ogromna, cena dobrze wyważona, a gama silników powinna zaspokoić najbardziej wymagających. Combo dostaje ode mnie dużego plusa i kredyt zaufania. Podoba mi się. A wygląd? No cóż – autem jeździmy w środku, nie na zewnątrz.