Fiat Seicento

Seicento/600 to model małego samochodu (zaliczany do segmentu A) produkowanego przez włoski koncern samochodowy Fiat w latach 1998-2010. Auto wytwarzano tylko w Polsce. W roku 2005 zmieniono nazwę samochodu z "Seicento" na "600". Również wtedy Fiat zmienił dopuszczalną liczbę osób w tym samochodzie z pięciu na cztery.

Seicento zastąpiło nie tylko model Cinquecento na rynku, ale również Fiata 126p, którego produkcja wkrótce po wprowadzeniu Seicento została zakończona.

Rozmiary zewnętrzne Seicento były podobne do Cinquecento. Wygląd również nawiązywał do starszego samochodu, ale nadwozie nakreślono znacznie łagodniejszymi liniami. Najbardziej do poprzednika podobne były tylne światła.

Podobnie jak Cinquecento 600 nie zapewniał wiele miejsca z przodu ani z tyłu. Wyżsi kierowcy mogli próbować zająć dogodną pozycję za kierownicą tylko wtedy, kiedy przesunęli fotel maksymalnie do tyłu.

W takiej sytuacji osoby znajdujące się z tyłu nie miały już w ogóle miejsca na nogi. Przestrzeni na nogi brakowało zresztą nawet wtedy, kiedy fotele przesunięte były całkiem do przodu. Podobnie było z miejscem nad głowami i na boki.

W przypadku tej ostatniej niewygody zmieniło się to nieco w 2005 roku, kiedy Fiat zdecydował się zmienić nazwę samochodu i rejestrować go jako pojazd 4-osobowy.

Fiat Seicento, niestety, nie był bezpiecznym samochodem. W teście Euro NCAP małe włoskie autko uzyskało tylko dwie gwiazdki na pięć możliwych. Następnie, po zmianie rygorów dotyczących tych testów, Seicento straciło jedną gwiazdkę. Dla porównania, jeszcze mniejszy od Fiata Smart Fortwo w teście NCAP dostał trzy punkty.

Tak jak poprzednik Seicento było w środku głośnym samochodem. Wynikało to z zastosowania niskiej jakości materiałów wygłuszających oraz pozostawienia sporych powierzchni drzwi i boków w środku bez tapicerki.

Do napędu służyły tylko dwa silniki benzynowe. Mniejszy z nich miał objętość niespełna 0,9 l (pochodził jeszcze z modelu Cinquecento). Jeszcze w połowie lat 90. ubiegłego wieku dokonano w nim modernizacji polegającej na wstawieniu wtrysku paliwa zamiast gaźnika. Silnik miał moc 39 KM.

Większa jednostka pochodziła z modelu Cinquecento Sporting i była też montowana w Seicento Sporting. Silnik miał 1,1 l objętości skokowej i moc 54 KM. Cztery lata od rozpoczęcia produkcji Seicento Sporting zniknęło z rynku (2002 rok). Pozostała więc tylko wersja słabsza.

Sprzedawana była też wersja z silnikiem elektrycznym zwana Elettra, która cieszyła się największym wzięciem wśród rzymskiej policji.

Aby podnieść sprzedaż, przez wszystkie lata produkcji Fiat wypuścił aż 29 różnych wersji wyposażeniowych (w tym Van), które zwykle niewiele się od siebie różniły. Co ciekawe, odmiany Suite i Sporting były dostępne również z klimatyzacją.

Seicento, podobnie jak jego starszy brat, to samochód awaryjny. Bez względu na wybrany silnik trzeba było liczyć się z pewnymi wydatkami. Mniejszy motor charakteryzował się podwyższonym zużyciem oleju silnikowego, a w większym często zdarzały się awarie w postaci wypalenia uszczelki pod głowicą. Normą były też uszkodzenia cewek zapłonowych. Często silniki przeciekały – użytkownicy skarżą się na wycieki spod pokrywy zaworów, z miski olejowej czy uszczelniaczy wału korbowego.

Wszechobecna jest też korozja, która oprócz nadwozia mocno atakuje układ wydechowy, a nawet zbiornik paliwa. Bywa, że niekontrolowane zgrzewy baku przerdzewieją tak, że dochodzi do wycieków benzyny.

Uszkodzeniom ulegają też alternator, gumowe osłony półosi, a także łożyska kół. Szybko potrafi zużywać się sprzęgło, a tuleje wahaczy wybijają się już po kilkunastu tysiącach kilometrów.

Mimo że Seicento jest dość awaryjne, jego naprawa nie jest zwykle kosztowna, a do tego łatwo ją przeprowadzić, więc poradzi sobie z nią każdy mechanik.

W 2010 roku zakończono produkcję modelu Seicento, który już wtedy nazywał się 600. Zastąpiły go dwa samochody – tańsza Panda i droższe 500.