BMW i3: wszystko, czym Tesla chciałaby być, ale nigdy nie będzie

Tak, napisałem to w pełni świadomy tego, że nie tak dawno temu dałem arcydobremu M2 notę 10/10. Pamiętam też, że serię 5 poprzedniej generacji, w wersji M550d nazwałem samochodem kompletnym i też dałem jej, absolutnie bez wahania, dychę. BMW ma gamę pełną bardzo dobrych maszyn. To jednak i3 jest najfajniejsze.

O co chodzi z tą fajnością? Dlaczego to ona najlepiej opisuje i3? BMW zbudowało samochód, który nic nie udaje. Miał być oszczędny i nowoczesny, i robi te dwie rzeczy w perfekcyjny sposób, nie wykraczając za daleko w rewiry narzucającej się spektakularności, tak dobrze znanej BMW i kochanej przez wszystkich. W i3 nie ma pretensjonalności, za którą uwielbiamy bawarską markę. Pewność siebie, która tłusto kapie ze wszystkich samochodów BMW od lat, tutaj została zamieniona bez straty na inne czynniki, które przyciągają do tego samochodu jak magnes neodymowy.

Najpierw i3 kupiło mnie swoim wyglądem. Od zewnątrz ma proporcje tramwaju, ale to nic. One jakimś cudem tutaj grają. Linia szyb w kształcie - no właśnie, trudno powiedzieć czego - dobrze kontrastuje z jasną karoserią osadzoną na dużych acz wąskich kołach. I3 trochę zadziornie zerka małymi światłami z diodowymi paskami do jazdy dziennej. To wszystko jest tak dziwaczne, że aż dobre.

Najmocniejszą stroną designu i3 jest jednak wnętrze. Jest niemal bezkonkurencyjne. Uważam, że jedynymi wnętrzami, które stają z i3 w szranki swoim pomysłem na zrobienie czegoś naprawdę nowoczesnego, są różne odmiany i-cockpitu Peugeota. Innym markom wydaje się, że jak się wstawi wielki ekran, to już pozwala odhaczyć na projektowej checkliście punkt “nowoczesny”, a przy okazji załatwia jeszcze hasło “dla młodych (takich z longboardem i iPadem)”. Granice absurdu przekroczyła tu Tesla, która, zdaje się, kupiła 100 kontenerów telewizorów i nie patrząc na to, czy pasuje, czy nie, po prostu wkleiła je w konsolę środkową. Nie będę się znęcał nad innymi. Po prostu patrzcie, jak nowoczesne wnętrze zaprojektowało BMW (i Peugeot). I uczcie się.

Całość daje poczucie naturalności, której tak bardzo łakniemy, sądząc po organicznych wnętrzach domów królujących na Instagramie. Kierowcy nie okala tutaj bryła deski rozdzielczej. Przelewa się ona falą drewna, łącząc się z kompozytowym nadwoziem. W tym osadzone są ekrany, które nie są przerośnięte - a było miejsce na to, żeby były. BMW wolało jednak zostawić trochę przestrzeni dla ludzi i nie zaśmiecać otoczenia, dając trochę odetchnąć od technologii. Paradoksalnie - bo w końcu to nowoczesne auto.

BMW zahamowało się kilka razy projektując i3. Nie tylko powstrzymało się przed zrobieniem z konsoli środkowej telebimu. Nie zagalopowało się też z nadużyciem skóry wewnątrz. Materiały są przyjemne w dotyku i sprawiają wrażenie wysokiej jakości. Znów - tu BMW poszło w kierunku, który powinna obrać też Tesla, ale już dawno nabrała bardziej amerykańskiego pędu.

Prawdziwa magia dzieje się tu jednak dopiero po naciśnięciu przycisku startera. No dobrze, właściwie to po jego naciśnięciu nie dzieje się wiele. I3 przechodzi w tryb gotowości do jazdy. Po zdjęciu nogi z pedału hamulca, miejskie BMW zaczyna się powoli toczyć. W ciszy, jedynie z ledwo słyszalnym elektrycznym szmerem. Potem przychodzi do głowy głupia myśl, żeby zobaczyć, jak szybko to jeździ. Dociska się prawy pedał do podłogi i nagle przyspieszenie naciąga na twarz uśmiech.

Trudno się zorientować kiedy rozpędzasz się do 80 km/h i szybciej. I3 jest piorunująco szybkie. W obecnych czasach to jednak nie sztuka - w dobie rozdmuchanych turbosprężarkami małolitrażowych silników każde auto jest w miarę żwawe. BMW i3 różni od wszystkich downsizingowych narwańców to, że przy miejskich prędkościach, pedał przyspieszenia katapultuje 170 końmi ten wóz naprzód z dowolnego pułapu prędkościomierza. Jedziesz 60 km/h i nagle chcesz gwałtownie wyrwać naprzód? Nie ma sprawy. I3 spełnia wszelkie życzenia wyrażane prawą stopą. Oczywiście granicą jest prędkość maksymalna, która wynosi 150 km/h.

BMW i3 jest w stanie utrzeć w mieście nosa niejednemu sportowcowi z przerośniętymi felgami, wydechem i ego. I zrobi to w pełnej ciszy. Doceni to każdy, kto mieszka w mieście przy ruchliwej ulicy.

Realny zasięg BMW i3 bez spalinowego range extendera to około 210 km. To wystarczy by komfortowo poruszać się po mieście i przedmieściach bez trzymania ciągle z tyłu głowy myśli, że zaraz trzeba zjeżdżać na czasochłonne ładowanie. 210 km to już ta wartość, która daje normalnie żyć z samochodem elektrycznym. Co ciekawe, BMW oprócz zasięgu dla dwóch cykli standaryzowanych, podaje na swojej stronie wartość zmierzoną w praktyce. Wynosi ona 10 km mniej, niż wynika z mojego testu.

Wartością dodaną, którą otrzymujemy wraz z dobrodziejstwem napędu elektrycznego, jest doskonałe prowadzenie. Możecie się zastanawiać jak to możliwe, skoro samochód został postawiony na przerośniętych kołach od taczki, a jego nadwozie ma proporcje autobusu piętrowego. W praktyce połączenie lekkiej karoserii z kompozytu z nisko osadzonymi akumulatorami i zespołem napędowym sprawiają, że i3 zachowuje się trochę jak żeglarski kieliszek. Jest wysokie, ale niewywracalne. Trzyma się bardzo dobrze i daje się poprowadzić ze sprawnością stosowną do oferowanych przyspieszeń.

Cena tego niezwykłego pojazdu to w Polsce 165 tys. zł. Jasne, i3 nie jest tanie, ale dostajemy w nim coś ekstra, co jest warte różnicy w cenie względem innych, tańszych "gniazdkowozów". Ekologiczne BMW daje mnóstwo radości z codziennego użytkowania, jest szybkie, dobrze wygląda, ma rozsądny zasięg i świetnie zaprojektowane wnętrze, które w życie kierowcy wnosi dodatkową wartość estetyczną. To wszystko sprawia, że i3 jest fajnym samochodem. Nie wyglądasz w nim na dupka z domieszką pozera, tylko na kogoś, kto świadomie wybrał nowoczesne auto.